dziejesz mi się w samym środku
szarówki gęstej choć oko wykol
za dużo zasłon by dostrzeć świt

udzielasz mi się na odległość
wyczuwalnie jak święty od fiołków
ratuje mnie twój zapach ze snu

jeszcze wątpię czy doczekam
czy za ciebie wyjdę
ale i tak już żyję o jeden cud bliżej
czuję że ktoś się mi święci

twoje zapewnienia o miłości poważnieją
przez sen śmiertelnie
a to ja umieram ze strachu
za każdym razem gdy chcesz
spełnić obietnicę że będziesz się o mnie bił

twoje dowody miłości rozbrajają
w łóżku doszczętnie
a to ja kończę ogołocona
za każdym razem gdy ulegasz
pokusie by się wgryźć w zaklęte rewiry

twoje zbrodnie z miłości padają
w modlitwie na kolana
a to ja błagam o jeszcze
za każdym razem gdy wątpisz
czy warto się zabijać o kolejny świt

ze wszystkich tarć między nami
smakują najbardziej te do kości
wylizujemy się z siebie
i z każdego miejsca
co do zapachu to wiesz
dojeżdżamy się po same opary

z kamieni między nas wrzucanych
wykrzesaliśmy najbardziej żywe iskry
parzymy się na czysto
i studzimy językami
co do ognia to wiesz
podchodzimy sobie po sam żar

najtrudniej w procesach adaptacyjnych
pokochać klimaty pustkowia
i utrzymać odruch ssania bez drugiego ciała

„A czy ty w ogóle powinnaś wejść do środka? - zapytał z naciskiem lokaj. - Od tego, widzisz, właściwie wszystko się zaczyna.” L.Carroll, "Alicja w Krainie Czarów"

by zacząć współczesną historię kochanków
może spóźnionych o pół szczęścia
może bez szans na podróż dookoła świata
ale chętnych spróbować niebieskich migdałów
i biec przed siebie gdzie dreszcze poniosą
byle nie widzieć nigdy końca

mamy za sobą kilka pierwszych razów
myślą mową i uczynkiem
a wciąż się trzymamy 
krok za daleko od dotknięcia bez granic

boję się wierszy pozbawionych człowieka
gdzie dominują motywy roślinne i zwierzęce
odgłosy szarpią przez sen co jeśli
raj okaże się wystarczająco boski
bez tych dwojga

jak twoje ostatnie wiersze
powstrzymują się z bólu od życia
dopóki znów nie napiszesz prawdy
że nam się zdarzyło najbardziej
kochać po niedowierzanie człowieka

nie znali się z widzenia tylko
słów przeszli tam i z powrotem odyseje
po omacku co do łzy się rozkleili
prozą i wierszem
obu światom odwracali wzrok
gdy kreska po kresce
nadszedł ich czas na coś za coś

wzięli się z ziemi i chcą dobrze
wykorzystać swoje powierzchnie
łóżka czystszego nie będzie
a to nie grzech
że mają ochotę na kawałek człowieka

masz tak samo jak ja
trema i pokusa od początku
musisz spróbować
czyj bukiet szumi w głowach

mam tak samo jak ty
dreszcze i łzy pod koniec
muszę popatrzeć
kto pierwszy uchyla rąbka snu

mamy tak samo jak nikt
wiszący ogród a w nim
musimy uważać
kogo zachwyca cud naszego świata

jak dzieci wybieramy z ciasta rodzynki
a w książkach szukamy obrazków
wychowani na obietnicach nieba
odnajdujemy się w chmurach

musimy jeszcze uzgodnić kiedy
kto w drogę a kto czeka
szkoda byłoby minąć się w locie
albo ulec wędrownym szykom

robimy tak
ty dasz się wypatrzyć o świcie
a ja kiedy poczuję znajome ruchy
rozłożę najszerzej jak potrafię
wachlarz z pawich piór
trafisz na pewno
i to będzie nasze życiowe oczko

świetnie robisz pozycjonowanie w sieci
ale gdziekolwiek trafiasz sam
czujesz się zamiejscowo

zabieram cię na plażę
i chcę ci pokazać
gdzie jest twoje miejsce

jesteś wrażliwy na piękno i dźwięki
i lubisz bajeczne klimaty
wiem że syreny ci nie odmówią
skoro rozpływasz się na widok długich włosów
i zrobisz wszystko dla najgłębszych smaków
a do surowych dźwięków ciągnie cię nałogowo

podobno Orfeuszowi się udało
zagłuszył śpiew nimf
i uratował poszukiwaczy złotego runa

a ja nawet nie zaczęłam
grać ani śpiewać a w wierszach cisza
i płacz mam na końcu marzeń o tobie

w dzieciństwie zaglądaliśmy do Muminków
dolina uspokajała a my się uczyliśmy
miło spędzać czas i teraz

z łatwością kładziemy się na moście
zapatrzeni w wodę zasłuchani w siebie
czekamy na wiosnę i powrót Włóczykija

dopóki ziemia się kręci i nas
stać na odwagę by tęsknić do siebie
wracamy bez żalu o sto samotnych

nie jest źle mój drogi
już się zbliżyliśmy
już stoimy w tej samej rzece
puszczamy do siebie oczko
i kaczki z wiadomościami
jeszcze się gubią jak kamień
jeszcze morsują z błędami
czuć że dochodzą na zielonej fali
i nam się udziela nastrój wody

nie jest źle mój drogi
nasze rzeczy dzieją się z nurtem
trafiamy na szczęśliwe meandry

pomyślałabyś że dla tylu z nas jesteś
serca biciem i co tam jeszcze śpiewają
w piosence uparcie że byłaś

a nam tu wciąż arytmia się dzieje
jest wiosna i wiatr i uśmiech przez łzy

pomyślałabyś dla ilu z nas będziesz
ciszą nie do wysłowienia na szczęście
roiło się od znaków że jesteś

a nas tu wciąż świat podtrzymuje
są ptaki i dzieci i ruch na mieście

pomyślałabyś że dla tylu z nas byłaś
odruchowo obecna i naturalnie
to kwestia czasu i woli że będziesz

/ dla Uli /

burzy się ta wiosna
ciska na oślep potwarze
gwałtem przerasta braki
przedwiośnia niedoczekanie

rozpada się ta wiosna
zalewa na umór pustostany
w odwilży topi nadmiar
żalu o niekochanie

przechodzi nam ta wiosna
jak gdyby nigdy nic
miejsca nie zagrzewa
na szczęście wieje od słońca

wszystko czego dziś chcę
niechby i przespać pierwiosnki
dać paproci zakwitnąć jak spod ziemi
tylko powiedz że będziemy
nocować w schronisku po sezonie

wszystko czego dziś szukam
niechby i minąć się z jaskółką
dać motylom przefrunąć przed oczami
tylko pokaż jak będziemy
otwierać ramiona bez powodu

niewiele mogę dać
z krwi i kości poczęta
tylko spacery w objęciach
tam i z powrotem
mimo piorunów coraz bliżej nieba

Niechby inaczej tej niedzieli
zaczęła się zieleń dla nas
jutrzenka rozświetliła siódme niebo
zesłałoby anielskie ramiona

Niechby od nowa tej niedzieli
ułożyły się nam jasne tory
z najskrytszych źródeł by grały
melodie moja droga mój drogi

Niechby już każda niedziela
stawiała z niepewnych kolan
do przejścia przez zawiłe pomroki
trzymać by siebie w dłoniach