do słodyczy gorzkich mam słabość
cierpnę a krew się gotuje
mlekiem i miodem miesza w głowie 
sen o łóżku w ogniu i wodzie

do pięknych bestii mam słabość
daję się złapać na Lolitę
blisko latarni ustalam stawkę
o białą sukienkę z plamami po winie

do sztuki kochania mam słabość
ulegam na poważnie obcym
zapachom i smakom wierzę
do końca i o jeden krwotok dłużej

kiedy czekanie jest najcichsze
wstrzymany oddech graniczy z cudem
by dotrwać do uwierzenia
że można pójść o jeden most za daleko
bez powrotu do znajomego fotela

wtedy nadzieja jest najbliższa
otwarte ramiona nabierają odwagi
by odsunąć zwątpienie
że można samemu zająć puste miejsce
i kochać się w nowym świetle

jeśli spotkamy się za granicą
patrz mi w oczy po imieniu
wywołam kolory ostatnich życzeń
na pożegnanie
wysyłaliśmy się do piekła

jeśli na łamach wspomnień
dotkniemy się opuszkami do sucha
przypomnę ci mój język
przy rozstaniu
gryźliśmy się słowo po słowie

jeśli skruszymy się przed bramą
zostaw stare cienie bez światła
wydobędę nas spod kreski
jednocześnie
wstrząśniemy sobą z pamięci

pomimo zimy wyjść w połowie
rozpalonego kominka jeszcze
zgasić ogarek po sobie

pod koniec dnia zostawić bez słowa
pościel na pierwszą noc samą
zabrać tylko wyjściową sprawę

w ostatniej chwili odwrócić uwagę
od ciemnej gwiazdy nawet
nie zacząć błądzić po niebie

kto by pomyślał że można
śmiać się gdy bańka pryska
i ona

na grudniowe nowiny chuchasz
grzeje się otulina wokół istoty
dla dwojga do wtajemniczenia

nocne sprawy układasz przy kominku
czekają rozpalone policzki i dłonie
drżą by się wtopić w karmelowe tło

przez sentyment do blue velvet
wyciszasz sytuację na podłodze
łasimy się o włos od szczęścia

rozczaruj mnie miły
wierszami
zróbmy mgłę wokół wyrazów
chcę wymiękać z napięcia
wykończona na ostrych krawędziach

rozruszaj mnie miły
lustrami
zróbmy spektakl doskonały
chcę się zbierać po nocy
w rękawiczkach noże układać do pary

pan płacze a ja w to wierzę
pana łzy to wszystko co znam
każdy powód jest do oswojenia
przez pana chcę się dziać

pan upada a ja w to wierzę
pana ciężar to wszystko co mam
każdy trud jest do zniesienia
z panem podnoszę się nowa

pan milczy a ja w to wierzę
pana cisza to wszystko co trwa
każde słowo jest do wypełnienia
w panu czuję się dokończona

rozproszyłeś mnie w swoim świetle
nie mogłam się oderwać od piątej strony
świata dotykaliśmy niepowszedniego

potem ułożyłeś mnie w rytm białych nocy
nie mogłam się oprzeć zaćmieniu
pod powiekami widzieliśmy każdy koniec

kiedy wystawiłeś mnie na próbę ulicy
nie mogłam się wyrzec korzeni
od poczęcia ze skazą mi do twarzy

tego dnia zszedłeś do mnie na ziemię
by sny o raju pełne boskich pomyłek
śnić po ludzku w objęciach anioła

Czyste by nie zostawić śladów
zachłannych dotknięć już dość
przechodzenia z rąk do rąk
podawania jak kto chce

Ciepłe by zmiękczyć opór
możliwości zamykanych na siłę
za wiele odechciało się chcieć
bez wyrzutów sięgać po siebie

Ciche by wsłuchać się w łkania
wcierane pod skórę przewlekle
potrwa zmiana drżeń w melodię
najjaśniej zagrają nagie dłonie

ruletkujecie sobie z nimi
w cyklu liczy się zatopiony
wśród trafień do bólu
w imię obcej woli

chodzi lisek koło drogi
nie ma ręki ani nogi
na kogo wypadnie tego zmora
w imię naturalnej racji

dziecięce zabawy w piekło i niebo
mają oba kolory na niby
wasze kończą się czerwonym
w imię śmiertelnej powagi

wybieramy hotele blisko lasu
umówieni ze stróżem że uśpi anioła
co pokój pieklimy się wbrew klauzulom

posłuszni wyłącznie godowym rytmom
zabijamy się o świeży kawałek
podłogi brakuje na waleta z damą

po wszystkim uciekamy do drzewa
w objęciach by powstać z martwych
kolan nie pokazujemy nikomu

kobiety z naszej rodziny
uciekają się do różnych sposobów
i same śpiewają kocham cię życie

babcia żyje konfiturami
zajada chandry i w najsroższe zimy
przełamuje lody
w ostatniej wodzie po kisielu

mama pachnie różą
wygrywa zakład o kolejny dzień
i przed snem oswaja myśli
o chwastach po sąsiedzku zasianych

ja się prowadzę jak dama
wychodzę z twarzą od klientów
i dla osłody przerabiam gorzkie rachunki
z różaną konfiturą

kobiety w naszej rodzinie
przywiązują się do kontaktów
bez róży nie ma konfitury
nie mają smaku bez damy

zaczekam

tak poza nawiasem
bo w klamrach teraz ścisk
przez to ewentualnie kiedyś
i póki co dla mnie nie ma miejsca
ale trzymać się będę blisko
na wypadek utraty ducha
chociaż gdyby tak stoczyć się nisko
to też jakiś grunt dla straceńca
tonie w szklance wody bez burzy [...]

nie wiemy jak wszystko ująć
może nierzeczowo przedstawić
nową postać rzeczy między nami
różnie bywało
albo wstawić się w ramy dokonane
sprawy przybrały ostateczny obrót

już nie próbujemy ująć siebie więcej
nic nam nie wyjdzie w ostatnim kadrze
zacięliśmy się
między ustami a brzegiem pucharu

w nienagannie skrojonych garniturach
rozwiązujemy krawaty
i domysły

już nieskrępowani
odruchowo sięgamy po siebie
wyczuwamy przymrużoną wyobraźnią
niespodzianki poprawne inaczej
pachną nasze bukiety po zmroku
wyraźniej
odpowiadamy sobie
bez wiesznacomamochotę
już się dzieje
słychać wstrzymywane oddechy
nabieramy się zachłannie na chwilę
tuż przed końcem
zaczynamy wszystko od początku

takie noce nie spieszą się do rana
mamy czas
wyłączamy czujne tryby
przypuszczalne co gdyby dalej
będzie dobrze
znów przyjdą do mnie nocą