Upadam kruchy
biały - wśród wielu cichych
topniejących snów.

Listne koperty,
wiatrem - lekko porwane
strzępy schnących chwil.

Wiatrem tuli,
tak bardzo tuliście, tu i tam liście.
Pani przyjście.

Co zniewala barwną suknią,
powiek zachodem, namiętną ust malinką
na jabłkach upadłych, u stóp wyssanych.

Z palców życia, do granic korzeni.

Ukochana puchnie w złości
w bólach jej piękna niezauważona.

Zapłacze,
spadną westchnienia,
za strugą światła,

w łzach chmur ukrytych
o niej wspomnieniach.

On, zupełnie sam,
Wędrowiec - po zmierzchu pan,
blaskiem srebrzy nas.

Dzień po dniu coraz szybciej horyzont ścina,
duch, co świetliście trwał,
we mnie, w nas, za pan brat.
Ten czas odejścia nagina, pogania brunatną ziemię, do nagości opływa.

Zachód wszystkiego,
zdaje się – beztrosce pięknego, tak bardzo ciepłem do skóry przylgniętego.
Chłodna dłoń przychodzi,
promień, który w odbiciach źrenic przemija.

Urok lat,
które barwą się rozchodzą,
i cichną wokół,

lecz w złotych wspomnieniach
zawsze się rodzą.

Od początku tęsknie do Słońca,
od mglistego świtu,
do ostatnich kropel końca,

Wybłyszcza sierpień,
w sierp księżyca cierpień,
złotem ścinany.

Czego bardzo chcesz
świtu zew
może zmierzchu czerń
przypatrz się

lustrzane odbicie za sobą ma mglistą biel
a w niej
poza sukcesem

w pustce niespisanej
coś więcej jest

oczy łzami zamglone
duchy wokół tak bardzo tym co widzą strapione
ulice śmierci
krzyże ledwo znoszone

patrz w odbicie
tego co jeszcze w tobie dla innych

nie jest stracone

Boję się jak kwiat,
zim korę zwodzących i…
śmierci - samotnych.

Tak umiera świat,
barwą słońca smagany,
taniec, liść i wiatr.

Jesień składa czas,
noc - świata barw nie złoci,
mgła płacze świtem.

Srebrzysty dotyk,
nad taflą noc odkrywa,
ból - blaskiem zmywa.

Ku niebu wzniosłem koronę, chciałem wiecznie żyć,
śnić nie wasze,
lecz własne zimowe sny.

Było mi wstyd,
gdy wśród was stałem nagi prosząc o wody łyk, lecz
nie czułem lęku wobec mroźnych dni.

Budząc się znów, spijałem życia cud,
spacery wasze, śmiech,
czystej miłości głód. [...]