Vergil

Tak umiera świat,
barwą słońca smagany,
taniec, liść i wiatr.

Jesień składa czas,
noc - świata barw nie złoci,
mgła płacze świtem.

Srebrzysty dotyk,
nad taflą noc odkrywa,
ból - blaskiem zmywa.

Ku niebu wzniosłem koronę, chciałem wiecznie żyć,
śnić nie wasze,
lecz własne zimowe sny.

Było mi wstyd,
gdy wśród was stałem nagi prosząc o wody łyk, lecz
nie czułem lęku wobec mroźnych dni.

Budząc się znów, spijałem życia cud,
spacery wasze, śmiech,
czystej miłości głód. [...]

Cichym szumem drzew
przeciąga się, ostatnich
nocy ciepły wdech.

ledwo tląc się czas
tchnął życie
za dnia ofiarował blask
noc nauczył słuchać gwiazd

przetarł zmurszałe ramy z prochu i śmierci
przelał na płótno moc barw
obraz ten sam
malowany źdźbłami soczystych traw
błękitem silnym co scala niejeden świat
trwa [...]

Tak najlepiej gdy każdy róg,
anieli czy diabli tętni tajemnicą,
czy ten cień to miłość?
Czy tam czeka wróg, może cud.

Może to tylko obwiędły krzew,
konar suchy, albo zwykły umysłu brud.
Dom bez duszy, bez wyrazu duch,
zagubiony w butelce, życia głód.

Kroki w uliczce, w której ktoś smutek w sobie gniótł,
ktoś ufny uśmiech niósł,
ktoś się potknął, kolana stłukł,
inny podał rękę - pomógł bo mógł.

Mgła chowa w sobie to, czego wzrok nie dopowie,
gęsta cisza przechadza się w głowie,
ponure światło latarni,
strach i nadzieja niech drogę podpowie.

Tak kruchy płatek,
w piękno bieli nie zmienia,
kryształ istnienia.

Wędrują cienie,
pod opieką gęstej mgły,
wspomnień, ciche łzy.

Wciąż tam są,
niedawno przez chwilę wspominani,
okryci pięknym płaszczem, przed wiatrem ich kwiaty bliscy schowali.

Teraz sami czekają wśród chylącej się jesieni,
gdzie tylko wrzos kwitnie.

Myśli żywych twarde wykute niby z kamieni,
z dążenia, ze stali.
Pokazali się - lecz szybko znikali.
[...]

Noc spija smak snów,
wprost z księżycowych ust,
srebrzący się chłód.

Gdybym mógł musnąć kryształy słów, 
niewyszeptanych, 
wprost z Twoich ust,

zdjąłbym z Ciebie cieżar ciszy,
gestem palców płynących powoli
po miękkim lustrze, dotykiem bez rysy.

Słyszysz?

Jak noc spija z owocu dnia krople słodyczy, 
w ciemności gasi pragnienie, 
u źródła odkrywanej powoli tajemnicy.

Z niepewności do piękna, 
wybacz, że moja droga jest tak bardzo kręta
w swoich drobnych krokach - przeklęta,

Jeśli jednak chcesz, chodź ze mną jeszcze chwilę, 
zanim szelest na wargach wyblaknie, 
słowa wszelkie przepadną,

a ja znów,
zostanę pustą kartą.

Upadły kłosy,
a mgla krwi nie dojrzała,
skryła - postój dusz.

Liście słyszą śmierć
wietrznych dusz śpiew - ludzie drżą
w świecie bez ech