gdy padam pod słabością łańcucha
nie tych co mnie dłońmi już suchymi od grobów zakorzenili i pozwolili
patrzeć jak dawno minął ich świat
i dali łaskę liśćmi mi trwać

piąć się nad to co stworzyli
pokoleniami

a gdy o nich zapomniano
zapomniano też jak cieni łagodny śpiew i oddech sobie dać
oprzeć się plecami o mijający czas

z betonu tworzą świat

łez tyle widziałem i przyjąłem
już chyba tej ostatniej nie uronię
poczekam tu na skraju drogi albo lasu

aż przyjdą po mnie
i na kartce białej ze mnie wyciętej
zapiszą kiedyś ostatnie

o mnie wspomnienie

kocham tak wam być
wśród traw nocnych ostatnim
cykającym tchem

spadają zbyt często gwiazdy
z własnego nieba droga bywa krótka
tak bardzo ulicą wyboista

po upale przychodzi deszcz
cały żar i bród
ten co z nieba nagle spadł

zmywa
do ciszy

gdy chmury kiedyś pękną chciałbym spojrzeć w niebo
które czystością poza szkłem lśni
zatęsknić za wyszukaną rysą nad ziemią

i wierzyć że nie jest tylko do patrzenia

gdy tnie czerń
i chyba chce spadając
spełnić marzenia

Zapisz mnie na nowo
w pamięci jak dobre chwile
zapukanie do drzwi ciche
uchylenie delikatne

zapal jak światło
które się wkrada nieśmiało szczeliną
linią tak prostą do stóp
i cieniem nieporadnym
co tańczyć nie potrafi

ani latać

bądź mi połową skrzydeł
która przysiada na strunach
w gardle splątanych

w jednym miejscu
w fotelu ciepłym i czułym
na dotyk
jak czas który mamy

Mgła – bieli dotyk,
nagość drzew zimnem kryje,
szadźną sukienką.

Zimny niewinny,
puch – biel w dłoni zamknięta,
topniejąca łza.

Spadłem dziś jak liść,
słońca nagi świt i zmierzch,
jak świat kończę się.

Wiatr dumną koronę przeszył,
szarość i pustka, a w górze tylko tnący żal,
nikt nie zaprzeczył.

Spadamy ciszą z podmuchem,
a świat się cieszy,
tańczy nagi jak czas, czeka cierpliwie.

Na krok następny,
zbity murami co się pną,
przeciw niebu w które korzenie brną,

Liście jak dusze drążą i śnią.

Niebo jest tam
gdzie śmierci ostatki spadną
blisko nas.

Barwy
Lub ich brak.

Nagi się staję
śmiercią mi życie spada
mój ostatni liść

Dołącz mnie jak liść,
przy późnym pąku życia,
wiosna - przekwita.

Przysiadł nad wodą, nadszedł bez słów, jak zmierzch,
oddech jego ciężar niósł, spokojem dźwigany.
Po przeciwnej stronie blasku,
wątły rzucił cień.

Złączył suche dłonie
znakiem blizn, bruzd i drżeń,
wyrzeźbione jak koryta starych rzek,
słońcem i wiatrem, wypalone solą startych łez.

W zmęczonych oczach miał odbicia dusz, [...]

Zmęczony życiem,
jesienny tułacz wiatru -
ucichł oddech barw.

Nie czują swych barw,
a chłód dni, sens z nich ścina,
w pąków mogiłach.

Przez wiatr chwycony bezszelestnie,
lśniący okruch,
osunął się bezpiecznie,
z surowych chmur ogniw.

Siłą łaskawą ukradkiem trącony,
wpadł w wolności przypływ,
myślami niezmącony,
ujął jak dłoń, dany mu czas.

Pomknął w nieznany świat, [...]