Vergil

Ku niebu wzniosłem koronę, chciałem wiecznie żyć,
śnić nie wasze,
lecz własne zimowe sny.

Było mi wstyd,
gdy wśród was stałem nagi prosząc o wody łyk, lecz
nie czułem lęku wobec mroźnych dni.

Budząc się znów, spijałem życia cud,
spacery wasze, śmiech,
czystej miłości głód.

Stałem wśród swoich bez słów, a gdy ktoś nadchodził,
czy byłeś to Ty, czy cały [...]

Cichym szumem drzew
przeciąga się, ostatnich
nocy ciepły wdech.

ledwo tląc się czas
tchnął życie
za dnia ofiarował blask
noc nauczył słuchać gwiazd

przetarł zmurszałe ramy z prochu i śmierci
przelał na płótno moc barw
obraz ten sam [...]

Tak najlepiej gdy każdy róg,
anieli czy diabli tętni tajemnicą,
czy ten cień to miłość?
Czy tam czeka wróg, może cud.

Może to tylko obwiędły krzew,
konar suchy, albo zwykły umysłu brud.
Dom bez duszy, bez wyrazu duch,
zagubiony w butelce, życia głód.

Kroki w uliczce, w której ktoś smutek w sobie gniótł,
ktoś ufny uśmiech niósł,
ktoś się potknął, kolana stłukł,
inny podał rękę - pomógł bo mógł.

Mgła chowa w sobie to, czego wzrok nie dopowie,
gęsta cisza przechadza się w głowie,
ponure światło latarni,
strach i nadzieja niech drogę podpowie.

Tak kruchy płatek,
w piękno bieli nie zmienia,
kryształ istnienia.

Wędrują cienie,
pod opieką gęstej mgły,
wspomnień, ciche łzy.

Wciąż tam są,
niedawno przez chwilę wspominani,
okryci pięknym płaszczem, przed wiatrem ich kwiaty bliscy schowali.

Teraz sami czekają wśród chylącej się jesieni,
gdzie tylko wrzos kwitnie.

Myśli żywych twarde wykute niby z kamieni, [...]

Noc spija smak snów,
wprost z księżycowych ust,
srebrzący się chłód.

Gdybym mógł musnąć kryształy słów, 
niewyszeptanych, 
wprost z Twoich ust,

zdjąłbym z Ciebie cieżar ciszy,
gestem palców płynących powoli
po miękkim lustrze, dotykiem bez rysy.
[...]

Upadły kłosy,
a mgla krwi nie dojrzała,
skryła - postój dusz.

Liście słyszą śmierć
wietrznych dusz śpiew - ludzie drżą
w świecie bez ech

Spojrzał na świat pod sobą,
choć w odbiciu mętnym, unosił się tuż przy ziemi, nad wodą,
bez wiary stawiał swoje kroki.

Wszystkie brzmiały jak echo, jak świata niesłyszalne wyroki,
lecz szedł przez czerń nieba, obłęd i trwogi,
mijał bez pukania przytulne progi, strzępiste, groźne obłoki.
[...]

Szkarłat nieba skromnie nuci
dźwięki pokruszone
i fale które brzeg tętnem wyrzuci

a tam po drugiej stronie życia
pod powierzchnią nie do przebicia
o taflę pustka bije
[...]

Czas się ukłonił
przykląkł - ostatni już raz
pod szelestem gwiazd.

Ulotna jak sen
wabi lekką suknią mgieł
noc - za życia śmierć