vellis

Jesteśmy tacy sami, tylko w dwóch różnych znaczeniach tego samego słowa.

Uważała go za szczęście - chociaż szczęściem od dawna nie był.
Uważała go za tlen - chociaż była w stanie oddychać normalnie, a widząc go ciężko jej było wziąć wdech.
Uważała go za marihuanę - chociaż stał się dużo cięższym i bardziej uzależniającym narkotykiem.
Miała go za ideał - chociaż co noc, co dzień, jedna z jej łez spadała na ziemię właśnie przez niego.
Była zbyt pochłonięta przez nadzieję,zbyt bardzo otulały ją sentymenty i pocieszały wspomnienia.
Była zbyt naiwna i zbyt mocną miała wiarę ,by móc tak po prostu zapomnieć.

Wspaniale jest oddychać, kiedy w powietrzu unosi się myśl o Tobie.

Mam miliony sekund, w których jesteś eipicentrum, Twoje sekundy można zamknąc w jednej minucie.

Niczym fala rozbijająca się o brzeg, tak jej umysł rozbijał się o wspomnienia.

Uwielbiam czuć Twoje podniecenie skraplające się po moim ciele.

Wyimaginowałam sobie życie z Tobą.
Mam dla Ciebie tylko jedno zadanie - spraw by fikcja mogła stać się prawdą.

Sentymenty czule pieszczą moje oziębłe ciało. Głaszczą je i głaszczą.
Dbają by wspomnienia nie mogły zatracić sensu w codzienności.

Moja psychika jest toksycznie zakurzona.
Ciało zamarznięte,spowite chłodem słonych wspomnień.
Egzystencja dnia wczorajszego burzy harmonię nowego dzisiaj.

Kiedy piszę jestem sobą ,pod kołderką z metafor..
Można mnie tam odnaleźć, tylko tam.