Szczęście jest względne. Wszystko jest względne. Nawet miłość nie jest bezwarunkowa.
Bo przecież ona składa się z uczuć i emocji jakie czujemy do drugiej osoby, a te wywołują działania tej osoby, które są uwarunkowane właśnie uczuciami, jej charakterem, osobowością i urodą.
Gdyby, więc ukochana osoba byłaby kimś zupełnie innym niekochalibyśmy jej.
Tak więc wszystko na ziemi jest względne.

Co z człowiekiem, który niema emocji, czy wogóle ma prawo istnieć taki człowiek?
Czy emocje są stanem świadomości, jeśli tak to zwierzęta nieczują albo są równe ludziom. Bo myślenie istnieje w świadomości, która miała nas odróżniać od zwierząt - ale czy tak jest?

-"....Po co mam czas tracić na mówienie do ściany ściana i tak zawsze swoje wie..."

-Ściana ma solidny fundament na którym się opiera i zwykle wie co mówi.

Dlaczego więc nie posłuchać co ma do powiedzenia zamiast do niej mówić..

Cóż to za paradoks, czy ironia.
Kiedy jestem sam - chcę tak żyć wiecznie, nie zmieniać mojego stanu umysłu.
Gdy jednak przyjdzie mi obcować z ludźmi - nienawidzę siebie, chcę być normalny.

Wystarczyło, że nawet na chwilę zapomniałem się w sobie, ta chwila pozostała nieprzerwana, a emocje mną zawładnęły.

Nie chce być lubiany.. Czasem nawet myśle że jestem blisko marginesu społecznego.
Bo interesuje mnie tylko Prawda, początek, teoria stworzenia i wszystkiego.
Ale prosze Boga o jedno, bym szukając prawdy miał siłe, aby nie pociągnąć za sobą innych..

Żeby pozostać bezstronnym, trzeba wyrzec się własnego zdania, poglądów, a nawet emocji.