Granat nakrapianego srebrem nieba
cicho wkrada się do
zalanego mrokiem pomieszczenia.
Cisza bezgłośnie pukająca do
bram Twojego umysłu
prowadzi Cię do snu,
trzymając Twą dłoń w
delikatnym uścisku.
Czas traci swe granice.
Opuszczając wyznaczone formy
wlewa spokój do Twojej jaźni.
Oddając się w
objęcia ciemnej nocy,
powierzasz swe myśli w
ramiona Morfeusza.
Z kluczem do Twych doświadczeń
wykrada z Twojej świadomości
obawy,
pragnienia,
marzenia,
wysyłając przed Twoje powieki
obrazy pełne
niepoznanej treści.
Rozumiesz.
Poszukiwane rozwiązanie jest
tuż. Obok.
Już go dosięgasz.
Trzymasz w swych dłoniach, lecz...
znowu puszczasz.
Powoli zatapiając się
w ciemność,
tracisz kontrolę nad
swym światem.
Zasypiasz.

28 września 2010, noc

Delikatne chłodne powietrze obmywa
spragnioną jego pędu twarz.
Spokojny uśmiech zakwita na ustach
w blasku słońca odbijanego od
łuskowatej tafli
zmąconego jeziora.
Woda delikatnie przepływa obok
gładkich burt,
kusi swoją zwodniczą tonią.
Zaplątani w dzikie odmęty
zielonej czeluści
płyniemy wzdłuż portu naszego przeznaczenia,
rozkoszując się mylną świadomością,
że czas jest po naszej stronie.
Grzejąc w sercu cichą nadzieję,
pragniemy wydłużyć sekundy
w nieskończoność, by po kres życia
tkwić na tym bezludnym pustkowiu.
Świadomością muskając myśli innych
ludzi, rozsmakowujemy się tą
bezgraniczną bliskością,
gdzie nie ma
wy i
oni.
Gdzie jesteśmy po prostu
my.

(18 sierpnia 2010)

Myślisz, że umiesz czytać. A czy kiedykolwiek odczytywałeś emocje z cudzych oczu?
Myślisz że umiesz słuchać. A czy kiedykolwiek próbowałeś usłyszeć obce bicie serca?
Myślisz, że umiesz czuć, lecz czy kiedykolwiek starałeś się wyłączyć umysł i dać sercu przejąć kontrolę?