Nieśmy nadzieję innym nawet kiedy sami ją straciliśmy, pomagajmy bo warto, a odnajdziemy siebie.

...zaczynam się bać i to poważnie. Nie zamieniliśmy ze sobą słowa od bardzo długiego czasu a ja czuję się jakbym to wczoraj napisała Ci tego ostatniego smsa. Przeraża mnie też niechęć zemsty na Tobie, wspomnienia z których się...cieszę, podziękowania Bogu za to, że mimo tego jak cierpię cieszę się, że się poznaliśmy, że mamy jedno słońce, niebo, Boga i... że oboje żyjemy! w tych samych czasach, kraju... ( to niby oczywiste i niekiedy niezauważalne..., ale choć tyle może Nas łączyć).

To chyba dobrze, że nie życze Ci źle..
Mam nadzieję, że Twoja nowa dziewczyna będzie wspaniała, nigdy Cie nie opuści, będzie Cie kochać ponad wszystko i dostanie to samo od Ciebie.

Niech da Ci to wszystko co ja Ci dałam i chciałam dać.

wciąż nie wierzę, że jestem już jedną z tych twoich byłych o których mówiłeś z taką pogardą...zresztą...myśl co chcesz. Ja Cię kocham.

* no przepraszam, że takie długie... nie komentujcie na minus za długość. Rozpisałam się trochę, ale to w końcu moje wszystkie myśli... z góry dziekuje za wyrozumiałość.

Może Bóg któregoś dnia będzie miał dobry humor i znowu pozwoli nam się gdzieś, całkiem przypadkiem spotkać...

Tak jak wtedy... tamtego zwyczajnego dnia.

Nawet jeśli ktoś Ci serce.. zakuje w łańcuchy i śmieje Ci się prosto w twarz... Ja wiem, że dasz sobie radę przyjacielu... bo uwierz, że naprawde wolne serce masz... :)

W życiu trzeba zawsze wolnym być..

Wolność to niebo... niebo nieuwięzione

Zobaczcie... jaka miłość jest dziwna. W dzień, w którym ją tracisz, już wiesz, że chcesz ją z powrotem.

Dostrzegłam też być może rzecz banalną. Minęło już dużo czasu odkąd nie ma nas, odkąd zaczęliśmy sobie sami wymyślać własne światy i traktować się jako przeszłość... bo przecież żyje się dalej, prawda?

Jakie to jest cholernie dziwne, że nasze pierwsze spotkanie było zaplanowane zanim się jeszcze urodziliśmy. Bóg kazał nam żyć w tych samych czasach, w tym samym kraju, rejonie a część naszych poczynań w życiu już nas prowadziło do siebie.
Cieszę się że Bóg pozwolił nam się urodzić i żyć a ogrzewa nas jedno i to samo słońce choć już nawet nie patrze na Ciebie, ale obydwoje żyjemy... Dobrze, że choć tyle nas może łączyć.

Potrzymajcie kiedyś lusterko przy ustach... po chwili będzie na nim para. To życie.

Jak rozpoznać ludzi, których już nie znamy ?
Jak pozbierać myśli z tych nieposkładanych ?

Jak oddzielić nagle serce od rozumu ?
Jak usłyszeć siebie pośród śpiewu tłumu ?

Jak odnaleźć nagle radość i nadzieję ?
Odpowiedzi szukaj czasu jest tak wiele...

Ważne są tylko te dni których jeszcze nie znamy...

... Odpowiedź na każde pytanie...

Najdziwniejsze i najsmutniejsze w tym wszystkim jest to, że jeszcze gdzieś głęboko, pod stertą świadomości utraty Ciebie i, że nie ma już nas, proszę Boga aby jeszcze to uratował... przecież to on kiedyś dał nam siebie.

Jeszcze czasami kiedy o Tobie pomyślę mam w brzuchu taki dziwaczny jakby skurcz. Nie chce go.

Podobno Bóg jest głuchy na prośby zapomnienia dla miłości, ale jeśli nie możesz jej Panie uratować, pozwól mi przestać go kochać.. jeśli nie ma to już żadnego sensu...

Dziękuję Ci tylko, że byłam szczęśliwa choć przez chwile.
I teraz pytacie:"I gdzie masz tego swojego Boga?Olał Cie!"

Niee... Bóg ma po prostu inne plany.

Po tym wszystkim co przeszłam kiedyś, udało mi się zatrzymać resztki różnych nadziei a... przede wszystkim wiary. Teraz kiedy mnie już właściwie zostawiłeś... zabrałeś ze sobą to wszystko. Pewnie nawet nie wiedziales ze to było moją jedyna siłą do życia. Nie mam już nic... ale coo tam.. wez sobie to. I tak od tej pory każdego wieczoru proszę Boga by rano się nie obudzić a kiedy przechodze przez ulice, modlę się zeby zabił mnie jakiś być może pijany kierowca.
Dalej nie mogę uwierzyć, że to koniec. Tylko dlatego, ze jestes tak niestabilny. Ciebie już nie ma. Odszedłeś a ja... chyba przestalam żyć. Gdzieś koło mnie leży jeszcze tylko mój rozwalony świat.
Żyj sobie tam gdzieś... i nigdy nie daj mi już żadnego znaku życia. Proszę ;c

Właśnie dzieje się to czego bałam się najbardziej.
A myślałam, że mi się udało.
Boże.. dlaczego..
Nieważne.
Każdego dnia będę żyć jak do tej pory.
Teraz jestem w chaosie.. mam tysiac myśli..
Muszę jakoś dalej żyć, muszę jakoś dalej żyć, muszę jakoś dalej żyć...
Cholera...
Teraz nie wyobrażam sobie nic... jak mam dalej zyć. Każdego dnia myślałam tylko o Tobie. Wlasciwie to dalam Ci caly moj swiat.
Co teraz?
Ty sobie pojdziesz a moj swiat lezy rozbity na kawalki :c
I co?
Wiesz... kiedyś go posklejam, ale [...]

Mam nadzieję, że Bóg już dawno wymyślił nam przyszłość. Jeśli nie, wtedy poukładam sobie wszystko w chaosie jeszcze raz. Może i przestane wierzyć w swoje szczęście, może i przestane wierzyć jeszcze w wiele rzeczy, ale nie w wielką, prawdziwą miłość. Bo ja wiem, że ona istnieje, nie skreślam jej, ona jest!!, ale nie dla mnie. A wtedy Ty kochanie, nie oglądaj się i idź! Układaj sobie życie jak najlepiej tylko możesz. Wymyśl sobie jakąś drogę do gwiazd i już nigdy nie daj mi żadnego znaku życia.

* Niby wszystko okej, ale zauważyłam.., że ja chyba nie umiem pisać o szczęściu. Może za dużo tego złego było...?

Ze mną tak było i myślę, że tak być musi.
Cierpisz? Przyjmij to.
Pomyśl.., że tak ma być.
Rozpamiętujesz? Myślisz co byłoby gdyby...
Daj sobie na zgodę z przeszłością.
Przebacz tym przez których cierpisz.
To dzięki nim kiedyś rozpoznasz szczęście.
Później ktoś musi Cię znaleźć.
Popatrz do góry,
świeci słońce.
Ono jest tylko jedno.
To ono łączy Ciebie i tych których zawsze chciałaś a nigdy nie miałaś, tych których kochałaś, wszystkich tych z którymi już nigdy się nie spotkasz, tych których już nie znasz i tych którzy gdzieś sobie żyją i nie wiedzą, że okażą się jakąś niewyobrażalnie wielką miłością twojego życia. Każdego dnia możesz dziękować, że jest coś wspólnego, co ogrzewa i Ciebie i jego, co daje światło. I Ty i on... macie przecież jedno i to samo słonko na niebie.

NIe jesteś moją pierwszą, silną, piękną, długą miłością, którą będę pamiętać do końca życia. Ja twoją też nie. Jestem po wielu cierpieniach, smutkach, bezsensownych i wygasłych nadziejach a moje serce się spaliło już dawno. Ty masz podobnie, wiem. Jak to przetrwa...? Dlaczego spotkaliśmy się dopiero teraz? Kiedy nasze sreca są spalone nieodwzajemnioną miłością? Czemu nie spotkalismy sie kilka lat temu? Kiedy były one jeszcze piękne, zdrowe i gotowe na jakąś niewyobrażalnie wielką miłość... NIe wierzę w to dziwne zjawisko jak przypadek. Nie wiem czy z sensem czy nie, ale zaczynam wierzyć, że znaleźlismy się teraz dlatego, że pierwsza, gorąca miłość jest piękna.., ale zawsze się kończy, że nasze serca nie inaczej jak tylko spalone miały się pokochać. A może to wszystko też jest bez sensu i skonczy się szybciej niż mi się wydaje? Nie wiem. Nie umiem wymyślić sobie w jaki sposob będę wtedy żyła. Wiem jednak, że jeśli w ogole bede to widocznie wszystko ma jakiś tam jeszcze sens... i, że wszystko poukładane jest.. całkiem inaczej.

W sumie nie wiem dlaczego teraz do tego wracam, kiedy jest mi już dobrze.. Może dlatego, że takiego cierpienia się nie zapomina. Dawno to było, ale pamiętam, że kiedy miałam już całkowitą pewność, że nigdy nie bedę blisko Ciebie cieszyłam się już tylko tym, że przynajmniej ty i ja mamy jedno słońce, że chociaz tyle mnie z Tobą łączy... Dzięki temu nauczyłam się dziękować Bogu za drobnostki, za rzeczy których nigdy nie dostrzegałam, za cierpienie i smutek bo teraz umiem widzieć szczęscie i mam świadomość nabytego doświadczenia.