na nic nam ostudzanie
żądzy zroszonej skrawkami gniewu
przecież dobrze wiesz że pójdę ci na rękę

i oddam się w ten podmuch
palców ugiętych gęsto na skórze
nim niemoc zgasi ostatnią krztę nikłości

co kapie z nas codziennie
na opuszki i wszystkie twoje jutra
będące snami których nigdy nie miałam

niezbyt nam przeszkadza
że naznaczamy się tylko
przyśpieszonym krokiem i oddechem

ja proszę o jeszcze
nawet gdy niemal na palcach
brniemy bezwiednie w głąb spełnienia

a ty nie chcesz zwalniać
chociaż całkiem tutaj rzewnie
i już ledwo trzymam się na nogach

co z tego że znowu otwierasz usta
skoro zamiast przyjemności
sprawiasz mi jedynie ból

a przecież nienawidzisz tego języka
i sam pragniesz go wyparzyć
niejednym pocałunkiem

możesz nawet wylizać resztki żałości
co przesiąknęły już chyba
rozmazaną czerwienią

tak być opadającą z sił powieką
żeby się zamknąć a później
zaprowadzić cię do snu

źrenicą zatopioną w malachicie
by rozszerzać się miłością
kurczyć w blasku smutku

albo i chociaż niewyszukaną rzęsą
byś mógł mnie ponownie zgubić
nawet o tym nie wiedząc

patrzysz z dołu przez palce
na kolejne uniesienia
wad zesztywniałych pod skórą

muskasz harmonijkę żeber
na krańcu przenikliwości
sum westchnień i tępych pragnień

zataczasz te błędne kółka
na każdym nabrzmiałym lęku
rys drgającego już ciała