niebo uderza mi do głowy jak wino
mam gwiazdy przed oczami
ale nadal chcę tańczyć

i księżyc mi świadkiem że pod skórą
gra mi muzyka
dotyka – delikatnie
mych strun natchnienia
prowadzi ku nocy i świat rozpromienia

ciebie mi spełnia
oszczędza gwiazdom spadanie
a mnie odziera ze strachu
o nadchodzące jutra

d i a b e ł
owija mnie sobie wokół palca
i ma mnie na zawołanie, jak psa
zapraszając na kieliszek wódki
rozkazuje: "siad", "płacz", "skacz"!

a n i o ł
owijam go sobie wokół palca
i jest przy mnie na zawołanie, jak pies
zapraszam go na kieliszek wina
rozkazuje mu: "pilnuj", "chroń", "walcz"!

może ktoś kiedyś coś
widział
kiedy oczy zmrużył
lub zamknął ciężką powieką
rzeczywistości

może ktoś kiedyś czegoś
się domyślał
że nie(wiele) brakuje
do szczęśliwych
uniesień

może coś kiedyś kogoś
nawiedzi
i powie
że szkoda było czas
podzielić
na wskazówki
zegara

a gdy zamkniesz mi oczy
poranną zorzą
rzęsy rozłożę pod twoimi stopami
skrzydłami motyla
pocałunkiem obdarzę
lica rumiane
od słońca
a gdy otworzysz swe oczy
gwiaździstą nocą
połóż swe dłonie rozgrzane
na sercu z kamienia
miłością obdarz
ramiona zamknięte
od końca
a gdy spojrzeniem
na spojrzenie odpowiem
ustami na ustach pieczątkę pozostaw
jak na powitalnym liście
od gońca

~ Dominika

uciekam
przed czasem

wskazówki zegara mnie gonią
jedna wyprzedza drugą
na tarczy życia

jestem
zamknięta
w klepsydrze

piasek przesypuje się przez palce
ziarenko po ziarenku
na ziemię

bo czasem zastygasz w mej dłoni
jak kamień
robi się ciężej na duszy
o jeden oddech w niewoli mych
palców
milczysz jak gdyby słowa
nie miały wagi
rozkładasz się pod wpływem
uścisku ciepła

przepływasz przez palce
zapadasz się tak niewinnie
ukradkiem
jak kamień w wodę

byłam na granicy obłędu wisząc
nad rozklekotaną powierzchnią
szczęki od zimna dygocą członki
palców na ustach zastygły w
bezdźwięcznej literze c(ii)
głosy w głowie nakazują biec po
bezdrożach bytu
jak słup soli wypatruje podmuchu
wiatru by znów zacząć żyć

Spracowane ręce
podnoszą z ziemi roztrzaskane słowa
kaleczą palce ostrością brzmienia
krawędzią naszkicuję na skórze
miłość krwią naznaczoną
pogrzebaną gdzieś
w ziarenkach piasku
na dnie
rozłożonych warg
w zapomnianym pocałunku pożegnania

Noc przykryła mnie
swoim płaszczem gwiazd
szukam w nich odpowiedzi

słowami karmisz
głodne ramiona i serce
pocieszasz oddechem

bywasz tylko nocą
gdy świat pogasi lampy
przychodzisz
jak gdyby nigdy nic
rozpalasz moją nadzieję

Pamiętam jak składałeś
na moim policzku oddech
którym rzeźbiłeś uśmiech

Byłam wtedy sztuczna
w swojej naturalności
przeoczyłeś moje spojrzenie
mówiące prawdę

Uciekłeś od pocałunku miłość
składanym w ofierze
przez moją nadzieję

Milczałeś choć chciałam usłyszeć
bicie Twojego serca

odkrywam co mam pod skórą

pozbywam się ciała
jak wąż skóry
by narodzić się na nowo
z lepszym spojrzeniem na świat

obudzą się nowe idee
będące domem moich marzeń
zbuduję na nich fundament
innego przyszłego dnia

dziś umrę ponownie
by jutro wstać z popiołów
wczorajszych kłamstw

Kiedyś spojrzę miłości w oczy
i powiem że potrzebuje
tego który odszedł

On w dłoniach miał cały świat
którym karmił mnie każdego dnia
ziarnko po ziarnku
odkrywał

słowem nauczył się posługiwać
i dotykać nim najgłębszych
serca strun

był
pomiędzy nocą a dniem
gdy potrzebowałam schronienia
nie uciekał gdy chciałam
powiedzieć -
kocham

Pomiędzy nami czas zaplata
niewidzialną ścianę
na której wiszą nasze wspólne dni
razem tworzą okrąg –
bez początku i końca
a na środku my