byłes jak niczym niezmącony spokój tafli jeziora parnych gęstych miękkich jedwabnych słów

byłes jak wiatr co przeganiał chmury a sam pędził po niebie przywołując coraz to nowsze obłoki uczuć

byłeś jak majestatyczne stare słonce darowało nam nowy dzień pachnącego jaśminu co wzbierał we mnie zapachy jak wzbiera je tama

byłeś twardą ziemią rozgrzaną do czerwoności tamtym wieczorem spękanym pod wpływem wyżutych snów

byłeś pierwszym śniegiem tak przeze mnie wyczekiwanym mrozem kolorującym moje policzki czerwienią twoich ust

byłeś pierwszym promieniem letniego słońca na które tak bardzo czekałam uwalniając się spod warstw fobi i lęków

byłeś żarem lejącym się z nieba spalającym się wśród obietnic letnich burz przynoszących orzeźwienie

byłeś złotymi liści wyzutymi do cna z obaw niepewności co oplatała szyję jak różnokolorowy szal

byłeś błyskawicą co rozcinała mrok pośród którego kroczyłam przez pewien czas

miłość czasami zasypiała w moich ramionach
kiedy niespiesznie szukałam jej kluczy w torebce
a nie mogąc znaleźć
jak gdyby nigdy nic wysypywałam
wszystko na podłogę

ziemia pożerała pełzające po rozgrzanym
toskańskim słońcem betonie
słowa wyrzucane z ust z prędkością kosmicznego światła

trzy zapałki gasły huśtając się na wietrze
płomieni pochodzących z naszych niebańskich dusz
niesplamione krwią wspomnienia
kładliśmy na nawiedzonych dusznych strychach i poddaszach

pisk opon w mojej głowie i
dźwięki deszczu uderzającego o parapet
zapach koszuli którą nosiłeś
beztroska muzyka nocy wygrywana
przez huragan w mojej głowie

I mówić Ci że Cię kocham i droczyć kiedy to niepotrzbne i wystawiać Ci język kiedy mnie wkurzysz i wpadać w dziury na chodniku wysiadając z autobusu i mówić Ci żebyś mnie zostawił choć wcale tego nie chcę. I narzekać że widziałam już żółwie że nie musisz mi ich pokazywać i nazywać Cię sierotą a później sama znienacka potknąć się o cokolwiek i patrzeć Ci w oczy tak mocno aż się wkurzysz i pocałujesz. I droczyć się z Tobą na przystanku na Attikach mówiąc że odchodzę a później siadać Ci na kolanach i marudzić że ciężka jestem przecież i zejdę jeśli chcesz. I kraść Ci buziaki i patrzeć jak się wkurzasz, bo nie pozwalam na dłuższy pocałunek i odpowiadać żeś [...]

zimne parne powietrze niebieskich burz
szklanki tańcząc na wietrze spoglądają mi w oczy i burzą spokój
bez cienia zażenowania obijają się o obojczyki, szumią w uszach
ta niespotykana melodia gra w twoim sercu

na przystaniach niepokoju pozasypiały wieczne motyle
gąsienice jeszcze nie zmieniły swej postaci
słońce niemiłosiernie pali skórę
dni się nie kończą a muzyka nocy wygrywana jest tylko w naszych głowach

księżyce świecą już w twoich oczach
a tafla jeziora jest ich bezkresnym odbiciem
coś pochłania kolory nieba, może to stare słońce je pożera
w palących płomieniach topią się wszystkie słowa

w szaleństwie i zgiełku ostatnich dni
pojawia się jutro co dopomina się o nadzieję
wygrywa ten wilk, którego nakarmisz