Jesteśmy żywymi trupami,
chodzącymi po omacku w codzienności życia.
Zabija nas wszystko co nas otacza, monotonia i przeszłość, przyszłość doprowadza do obłędu.
Wspomnienia jak tłuste larwy wyżerają nam zgniłe mózgi i czarne serca,
puchnąc i stając się coraz większymi i tłustszymi,
ropienie naszego poprzedniego życia pękają raz po raz wyciekając żrącą ropą nienawiści i rozpaczy.
Jesteśmy żywymi trupami,
żyjącymi w obłędzie własnej jaźni.
Walczymy sami ze sobą,
miotając się i wygryzając sobie własne trzewia.
Gnijemy codziennie,
choć zgniliśmy już dawno od środka,
nasze puste wzroki pożerają szarą codzienność.
Żywe trupy, umarli za życia, gnijący przed zgniciem, krzyczący niewykrzyczanym cierpieniem,
żyjący niewymownym żalem.
Żyjące trupy...

By Piotr!

Jest na oko twardzielem nie do zbicia, a w sercu jest dzieckiem, które za kurtyną życia płacze.