Ktoś kiedyś powiedział że przysięgi złożonej Bogu nigdy się nie łamie
Że dochowując jej zachowujemy swój honor
A co jeśli nie mamy już honoru
Policzkowani raz z lewej raz z prawej Zastanawiamy sie co jeszcze nadstawić
A co jeśli tym kimś był sam szatan

Rzeką alkoholu odgradzam się od ludzi
Ktorzy szczytami chamstwa każą przestac mi pić
Poprzez szklane knieje wypitych butelek
Klucze na czworaka by zgubili mój trop.

Minąłem zaschnięte jezioro z wczorajszego obiadu
Ulało mi się też na koszule.
Jeszcze trochę i dojdę na wzgórze barłogu
Choć sam nie wiem jak się tam wdrapie.

Potężne śnieżne szczyty pościeli
Wymuszają kolejny łyk ognia by dodać odwagi
Asekurowany zawrotami i mdłościami
Zaszywam się w swej śnieżnej zasikanej jamie.

Oto ławka, wysuszona słońcem
Zardzewiała deszczem.
Od północnej strony zarośnięta mchem.
Owiana wiatrem tajemnic wędrowców
Którzy na krótką chwilę swego życia
Dzielili się z nią swoja drogą.
Mijają wiosny , lata, jesienie
Ta ławka stoi
Nie zmienia się jej przeznaczenie.