Daj mi różę białą.
Tylko o to proszę.
Posiądź mnie z nią całą,
Jak rozłąkę znoszę.
Jestem tu dla Ciebie.
Jesteś tutaj dla mnie.
Bądźmy blisko siebie
Gdy śmierć nas dopadnie.
Po tym wszystkim w grobie;
Już to sobie wróżę;
Włożą w nasze dłonie
Jedną białą różę.

Ma miła i kochana!
Ty, coś mnie wychowała,
Ty, coś łzy otarła,
Ty, coś serce skradła,
Ty, coś zło zabrała,
Ty, coś wolność dała,
Ty, coś wskazała drogę,
Ty, coś zniszczyła trwogę.

Najpiękniejszą Tyś z idei,
Niezniszczalną oraz wieczną.
Co dzień trzymam się nadziei,
Że doceniać Ciebie zaczną.

Ludzie głusi na twe słowa
O braterstwie i równości.
O Anarchio! Ja gotowa
Złączyć z Tobą się w jedności.

Krwią czarną skręcony ,,x" wpisany,
Straszny jak niebo o późnej porze.
Obok ogromny młot pozłacany
Złączony z tym, czym ścina się zboże.

Tak to utknęło na wieki w pamięci.
Toć młodym był jeszcze i nierozumnym.
Umysł nie wiedział co przyślą święci,
A ci zamknęli wieko od trumny.

Dorosłem wtedy szybciej niż Jaga,
By broń móc chwycić w swą małą rękę.
Widziałem również jak żołnierz upada,
Gdy szedłem razem z nim na udrękę.

Jeśli jest Bóg jednak prawdziwy
Niech o przebaczenie mnie błaga.
Czemuż Jego plan tak miłościwy,
Że tyle cierpień od nas wymaga?

Nie jestem Różą -
Dostojną i piękną.
Nie jestem Słonecznikiem,
Przy którym serca miękną.
Nie jestem Tulipanem -
Dumnym i prostym.
I nie jestem Fiołkiem
Z kolorem mocnym.

Ja jestem tym kwiatem
Co zwiądł zimą,
Tym z czarnymi płatkami
Co się nie rozwinął.
Kolorów mi brak
I wiary w siebie
Bo nikt mnie nie chce...

A ja pragnę Ciebie!

,,Poeta jest jak ptak.
Poeta jest jak Ikar."
Chyba to rozumiem wspak.
Chyba nie mam tego życia.
Piszę ciągle, lecz dla kogo?
Dobre ,,oto jest pytanie"
Brzęczy od Shakespeare'a srogo
Jakby ,,Hamlet" uległ zmianie.
Piszę - czynność tę miłuję
Choćby nikt mi nie winszował.
Pióro mknie przez kartkę dumnie,
Słów już język posmakował.
Kochanowski i Mickiewicz
Dziś się w grobach przewracają
Bo już ludzie zapomnieli,
Że w poezji miłość mają.
Piszę ciągle, lecz dla kogo?
Nie wiem. Wiedzieć też nie muszę.
Diabli skusić mnie nie mogą
Bo już tu sprzedałam duszę.

Czym jest wiersz?

Tylko na szybko sklejonymi zdaniami?
A może paroma zwykłymi wersami?

Czym jest wiersz?

Rozmową, monologiem, żałobą?
A może refleksją nad samym sobą?

Czym jest wiersz?

Nic nie znaczącymi, pustymi słowami?
Czy jednak świeżymi, otwartymi ranami?

Czym jest wiersz?

Wiersz jest nami.
Radością, złością, bólem i łzami.

Chcę by twój oddech wmieszał się w mój.
Chcę by nasze ciała się w jedno splątały.
Chcę by twe ręce oplotły mnie w pół.
Chcę by me usta z rozkoszy krzyczały.
Chcę Cię czuć Skarbie, wszystkimi zmysłami.
Chcę by nasz akt pozwolił dojść radości.
Chcę Cię czuć Skarbie, latami, wiekami.
Chcę by i Diabeł zazdrościł miłości.
Chcę mówić twe imię, zatracić w tej chwili.
Chcę wiedzieć, że należysz tylko do mnie.
Chcę by szeptali, by ludzie mówili,
Kiedy za ręce trzymamy się skromnie.

Siedzę cicho sama w domu
Kiedy śnieg pada na dworze.
Niepotrzebna już nikomu
Chętnie śmierć sobie przysporze.
Piąta paczka wypalona.
Pół butelki wódki nie ma.
Trwam w ciemności tu zmorzona
Myśląc, czego mi potrzeba.
Pełną szklankę znowu chwytam
Biorąc łyk... A potem duszkiem...
Dopijam. Kaszle. Znowu pytam
Czy zapełnie tym swą pustkę?
Nie wiem. Raczej się nie dowiem.
Wolę siedzieć tu z butelką.
Ciszy nie zakłócać słowem.
Nie rozmyślać nad udręką.
Chcę być jak ten piątek śniegu
Co opada w dół powoli.
Chcę przystanąć zamiast w biegu
Być człowiekiem wbrew mej woli.

Po nadgarstku delikatnie przejeżdżam palcami.
Muskam go i głaszczę powoli.
Uczucia tego nie opiszę słowami.
I tak wytłumaczyć nikt nie pozwoli.

Patrzę znów na te szkarłatne kwiaty,
Co ich płatki zgubione w dół spadają.
Ten widok jednak żąda zapłaty,
A ludzie w zamian swe życie oddają.