Dzienniki — Twórca nieznany

...kiedy rzeczywistość podskórnie wrze, idę nad wodospad...

Sięgnęłam po dzieło Lwa Tołstoja "Wojna i pokój". Lepiej późno niż wcale. Może dowiem się, co to takiego wielkiego, nastawiona, że jednak rzeczywiście będzie wielkie. Czytało się całkiem płynnie. Trochę opisów, trochę dialogów. Ale jak się przyjrzeć treści to co rozdział czytelnik dowiaduje się jakie jeszcze, najróżniejsze podchody będą wykonywane, aby jakaś panna z dobrego, albo mniej dobrego domu znalazła męża, najlepszego, albo chociaż gorszego, byle starą panną nie zostać. Ta płynność jest całkiem [...]

...opowiadam czasem meandry życia, wiele mogłabym opowiedzieć... nie dostrzec przy tym prostej drogi, to zmarnować czas po dwakroć...

...samotny umysł szukający nowości, ani ślepa wiara w to, co wydaje się większe, nie dają pewności. W zewnętrzność wpisany jest cel - nie osiągnąć celu.

...tymczasem jest taka pewność płynąca ze źródła, która nie odwróci biegu rzeki...

...przyjęłam pod dach młodą dziewczynę bez przeszłości (przyszła z domu dziecka), przyjmę też marzyciela bez przyszłości... (niech wyjdzie z domu wariatów)

...Podobno jedno z bardziej stresujących wydarzeń w życiu człowieka. To tak jakby wszystko, co do tej pory się zgromadziło podrzucić do góry. Najlepiej aby od razu wpadło we właściwe, nowe miejsce. Czasem może przytłaczać ilość rzeczy jaka człowieka oblepiła, gdyż lepiej widać ile tego jest, kiedy powyciąga się to wszystko, co trzeba przenieść. Najgorzej chyba jeśli z większej przestrzeni do mniejszej.

Mieszkanie jest małe w porównaniu z domem, gdzie zakamarków bez liku. Meble w kuchni i łazience robione na [...]

...Od dzieciństwa przejawiał się we mnie spokój. Kiedy szłam na spacer z ciocią lub z mamą a one spotkały swoje znajome, z którymi musiały wymienić wszystkie historie świata, cierpliwie czekałam aż skończą, może słuchałam co mówią, może nie było to dla mnie kompletnie istotne. Z przedszkola do domu miałam bardzo blisko, jakieś dwa domy po tej samej stronie ulicy. Mogłam więc wychodzić sama, musiałam tylko powiedzieć wychowawczyni, że chcę już iść. Często byłam ostatnim dzieckiem wychodzącym z przedszkola. [...]

...Bywa, że wyczuwam subtelną granicę między ciałem i duchem. Mówiąc po ludzku jakby go dotykam, ale to zupełnie inne doświadczenie. Wszystkie mięśnie rozluźnione, ciało jak rozwieszone strzępy zwisa na szkielecie z kości, jego ciężar ciągnie w dół, sprawiając wrażenie ciężkości. Jednak cała konstrukcja nie rozpada się, ani nie rozwiewa jej wiatr, ani nie przytłacza. Wzdłuż kręgosłupa jest jakaś silna oś, w niewidzialny sposób utrzymująca pion, elastyczna, giętka niczym trzcina, ale nie załamuje się. To raczej płomień. Ogień zawsze płonie do góry...

... Przyszła na palcach i ogarnęła całe niebo, całą ziemię i mnie małego żuczka. Błyskawice, światło, obfity deszcz i ani jednego grzmotu...
...Bywają takie dni, większość, kiedyś może tylko takie, niczym nie rozproszonej uwagi, skupionej ponad głową, jakby zawieszenie na niewidzialnej nitce, a jednak pełnej świadomości. Kiedy każdy, najmniejszy ruch jest precyzyjny, skuteczny, niezbędny, pozbawiony niepewności, w odpowiedniej sekundzie. Kiedy zdaję się płynąć, nie, nie odlatywać...

...Jestem czasem świadkiem walki, ale nie naocznym, to nie jest tak, że coś widzę, że czemuś się przyglądam i mam z tego płynący wniosek, ocenę. Jest to wewnętrzne i z tego powodu można by powiedzieć, że to emocja, odczucie, ale to również nie to. Czy barometr, który rejestruje wysokie ciśnienie sam jest wzburzony?...

jedno tylko jeszcze żywe pragnienie, wejść w łan zboża, poczuć szorstkość kłosów, zaczekać aż maki wyprasują płatki, towarzyszyć bogu