Nie ma wierniejszej przyjaźni nad taką, gdy zdejmujesz ciężar grzechu z mowy, uczynku i najcichszych myśli bliźniego, żeby oczyszczony mógł dostąpić zaszczytu nieba, nadstawiasz karku - żeby mógł ci go przetrącić, zbierasz kamienie spod jego odnóży i podajesz , żeby mógł nimi w ciebie rzucać. Nie ma wierniejszej przyjaźni, gdy zdaje ci się, że wiesz wszystko o człowieku.

Cudzym wiosłem żeglowała i tak szczyty marzeń zdobywała.
Juści hola, wiśta wio, cudze nie tuczy.

Obmawiając nie przewyższysz drugiego, dajesz świadectwo swojej niskiej wiarygodności.

Zamiast w upalne lato moczyć dupsko w wodzie, babsko kisiło się w plotek smrodzie, przed monitorem bawiąc się wibratorem. Nie miało co włożyć w usta, w marzeniach krzyki i rozpusta, dawno nic ciepłego nie czuło stworzenie, bigos na mięsnych plotach zgotowała, juści hola na chętnego pokuszenie. Żaden ci jurak skusić się nie chciał, wiśta wio, pusta chata, brudne szkło, w literatce poziom dna obaczył to i wiał.

Dobry człowiek sercem rozświetla smutne twarze. Zły smucąc bliźniego - przyspiesza swój upadek.

Natury nie trzeba pudrować, z brzydoty maska sama spadnie, kiedy już twarzy nie ma, a dupsko brodzi po dnie.

W zajadłości babsko z myślami się biło, jak wypić to piwo co go nawarzyło. Apetyt się popsuł, traciła na wadze, juści hola, hejta wio, zanurzyła łyżke w cudzej kawie. Taka smaczna, doprawiona lipnie, przyleciała sowa i ozorem chlipie.

Z batutą szatana nad chciwym uchem zapominasz, żeś na podobieństwo Boga stworzony człowiek .

Nahalnie ją rozbierał, aż czuła dreszcze na ciele z nadwagą, traciła przytomność szmatki zrzucała z powagą, tak się rozmarzyła, w bezsenne noce barany liczyła, już myślała, że to amant ją maca, a to grypa była.

Zdawało się głupiej płotce, że wypłynie na szerokie wody dzięki plotce. W swoim bajorku zaksztusiła się w domysłach i w zaciszne szuwary ze wstydu prysła.

Często obłuda, przebrana w up­rzej­mość - wyłazi w odpowiednim momencie.

Najbardziej miłości bliźniego potrzebują ci, co krzy­kiem chcą zagłuszyć swoją samotność.

Zebrało się babsko na odwagę, rzuciło sadło na wagę, juści hola, zabrakło skali, trzeba z siebie toksyczny jad wydalić. Zapasy ci u niej jak chomika, a ona chce na rurze fikać !!! Takiego ma bzika. Wołajcie zaraz hydraulika, bo musi ludzi unikać, przez te łowce i barany, odpływ ma babsko zapchany!

Nie dyskutuj z literatką kiedyś nie na jej poziomie, otworzy pysk, rozedrze jak wrota i cie wchłonie. Juści hola, obszczeka z każdej strony, przerobi na błazna , pacynkę, upaprze błotem - juści, nie umie ona kochać człowieka. Znajomych twoich wyśledzi, jajka im wymaca, pełna u niej gęba cudzych monet, jak po mszy w niedzielę taca. Stwór to na podobieństwo nie wiadomo czyje, szatan pieści jej ucho, w ofierze jemu ona bliźnim wpija się w szyje.

Literatka od siedmiu boleści, za dużo sławy wypiła, wyżarta na plotkach, kantem dupska kielich złośliwości na poziom dna przechyliła. Jak to kobieta - okres ma, albo na wagę się nie zmieści. W pasie zabrakło miary, na ludzi rzucała czary : JESTEŚCIE NIKIM BEZ TWARZY, BIORE POPRAWKE NA WASZE LIPNE AWATARY !!! Tak się biedaczka w czarodziejskich sztuczkach rozpędziła, że zamiast krzyczeć miłością, w gniot epitafium siebie wstawiła.