można tak tęsknić
za kimś, kto był,
za kimś, kim się
nie było,
za słowem
wypowiedzianym
i nigdy nie usłyszanym,
podwójna tęsknota
uderza w serce
cóż dziś świętować?
piękne wspomnienie
i niedoszłe pragnienie?
osierocona błąkam się
po świecie
z nieuchwytnym
słowem Matka

życie to sztuka
bez bisów
wielka improwizacja
nie brak suflerów
fałszywych podszeptów
to sztuka
nie wypaść z roli
dotrwać do końca
i złożyć głęboki ukłon

festiwal roślin
zielonych
triumf chlorofilu
w betonowej dżungli
oaza zieloności
zbliż się człowieku
możesz dostać z liścia
tlen
to więcej niż zielone
w kieszeniach

w wodach mętnych Wisłoka,
w nurcie wiosennym, leniwym,
zima odpływa jak rzeka
zabiera ze sobą złe chwile

idę wzdłuż rzeki pod prąd,
kierując twarz wprost do słońca,
i wiem, że gdy odejdę stąd
wiosna nadejdzie, bez końca

lecz póki trzymam się nurtu,
spoglądam ukradkiem na rzekę,
w jej wodach zdradliwych i zmiennych
nie zawsze znajduję pociechę

czasami wypłynie z szuwarów
biały żagiel nadziei
to jest właśnie ten monent
by zażyć pełnej kąpieli

w skulonych skrzydłach
odnaleźć lekkie pióro
wznieść się ponad wszystko,
nad niczym rozczulić
z lotu ptaka
dostrzec
niewypowiedziane słowa
i miękko sfrunąć na kartkę papieru
potem powtarzać te śmiałe loty,
zapuszczać się w światy głęboko schowane
lecz ciągle wracać
by znowu być nielotem

ciepłota wiersza 36 i 6,
to jest minimum by komfortowo pleść
a jakby tak setkę osiągnąć - marzenie,
niechby tu na cytatach nastało wrzenie

wiersze pisane po omacku,
jak w czarną, głęboką noc,
daremnie szukają blasku,
co nada im wielką moc

jedyną nadzieją jest księżyc,
on jako latarnia się jawi,
rozświetli senny myśli splot,
jak ramą obraz oprawi

a jeśli gwiazdy jeszcze zamigocą,
w łaskawym, jasnym tonie,
gdy wzrok zawieszę pośród nich,
to w myślach już utonę

rozluźnij zaciśnięte pięści,
wodą opłucz twarz,
pora na zdrowe nawyki,
gimnastyki przyszedł czas

wyprostuj się i wzmocnij
swój moralny kręgosłup,
tej zdrowej aktywności
oprzeć się nie sposób

i chociaż dużo potu,
wyrzeczeń odczujesz
zamiast jadu, ciało twe i umysł
endorfin zakosztuje

dlatego zacznij już dziś,
wejdź prosto z brudnej ulicy,
choćbyś wdepnął w błoto nie raz,
po prostu wytrzyj buty,
gimnastyki nadszedł czas

może powinnam zostać raperką
albo cyrkową literek treserką
choć w szkole byłam słaba z polskiego,
to teraz leję, tak wodę z niczego
już sama nie wiem co dalej robić,
uciekać, kryć się, czy z tym uosobić
czy to choroba czy jakieś szaleństwo,
słowotok dopada jak jakieś przekleństwo
z prośbą na Jasną Górę muszę pojechać,
by rymów częstochowskich skutecznie zaniechać
tam oddam je wszystkie pod dobrą opiekę,
byc może wtedy znajdę pociechę
tymczasem z rymami muszę się zmagać
i nieustannie wyrazy składać
coś każe rymować mi każdą wypowiedź,
aż strach mnie zbiera, następna jest spowiedź
może spowiednik w ramach pokuty
zaleci zamienić słowa na nuty
lecz czy to w ogóle coś dopomoże,
refreny śpiewać, w kółko, mój Boże...

naleśnik, ot co to, ni fraszka, igraszka,
lecz bywa to dla mnie gorzka porażka
z tej mąki poezji na pewno nie będzie,
być może proziaki wyszły by prędzej
wylej to ciasto, podszepnął mi ktoś,
czuję, że żółcią przesiąkam na wskroś
choć rwie się, przywiera, ja nie ustaję,
mozolnie tworzę zlepki nieśmiałe
niech poparzone palce, ochłoną trochę,
jeszcze z was zrobię krokiety złote

mówisz, że wojna to samo zło,
pytasz, co zrobić by zmienić to?
zanim przekroczysz wasz wspólny próg,
spójrz dobrze na brata co wbił się w róg
chociaż znasz chytre sztuczki i kruczki,
bądź dla człowieka po prostu ludzki
aby odmienić cały zły świat,
ze swoim skrawkiem bądź za pan brat

kolejny wieczór parapet trzeszczy
od nieustannych tej zimy deszczy
a razem z nim me serce wrzeszczy,
bo sanny i łyżew ta aura nie wieszczy

gdzie są te zimy skrzypiące pod butem,
ze śniegiem i mrozem, co był ich atutem?
z przeręblem w jeziorze mrozem skutym,
może doczekam się jeszcze w lutym?

nadzieja rozmięka jak w styczniu kałuża,
zbyt płytka i mętna by móc się w niej nurzać,
ja w bialej zaspie pragnę zatopić odnóża,
kończę! parapet i deszcz już mnie wkurza...

cóż plaża piaszczysta,
cóż morza głębia,
nic to nie cieszy,
gdy brak przy mnie męża

dlatego wolę o wodzie i chlebie,
być tuż przy Tobie, gdy jesteś w biedzie
i w hotelowym pokoju, jak w statku kabinie
płynąć wraz z Tobą nim sztorm ten nie minie

a słońce dla nas nie raz jeszcze zaświeci
bo nic prócz miłości piękniejszego na świecie

jak ospa wysyp się na twarzy,
całe nagromadzone przez lata we mnie zło,
żal jakiś, pretensje i niesprawiedliwość
od ojca, brata i świata

Boże daj pokornie i ze spokojem
znieść to wewnętrzne oczyszczenie,
uchroń od rozdrapywania ran,
by strupy przeszłości nie pozostawiły blizn

ci co mi wsparciem tu i teraz, najlepszym balsamem dla duszy ciała,
pomóż jeszcze z nową, jasną twarzą odnaleźć bliskość w najbliższych

zielone ścieżki ufności
dogonił rdzawy październik
jesienią nie wszystko przemija,
zaczyna się nowa droga
i choć mgła niepewności ją spowija,
z tobą na horyzoncie majaczy światło nadziei