od lat siedzę na walizce
wypchanej złudzeniami,
peron cierpliwości jest moją
poczekalnią na podróż życia,
która zaczęła się i być może skończy
na stacji samotność

myśli moje rozbiegane i nieuczesane,
nie mogę ich uspokoić,
nie mam nawet jak postawić ich
w kącie mojej głowy

każę im klęczeć na grochu,
którym rzucam o ścianę,
albo wiercić dziurę w murze,
którego głową przebić nie mogę

chcę zasnąć, wierząc, że i one
w sennym znużeniu staną się spokojniejsze

dzi­siaj się czu­jesz jak­by żyw­cem pogrzebany,
ale jut­ro możesz na­dać czy­jemuś życiu smak

pa­pier toale­to­wy szor­stki jak poranek,
tek­tur­ki na śniada­nie daw­no stra­ciły smak,
pa­piero­wy uśmiech ciągle się odkleja,
ka­len­darze ścien­ne nie chcą już wska­zy­wać dob­rych dat

jak bi­bułka na­siąkam tym, co mnie dotyka
i tyl­ko jed­na is­kra wystarczy
by wszys­tko roz­pa­lić al­bo zmienić w popiół

dumny profesor matematyki
dawał korepetycje dla praktyki,
i cóż z tego, że był wielce uznany,
skoro siedząc vis-a-vis studenciaka
tłumaczył wszystko do góry nogami

smarkaty z pociągającą w Katarze się spotkali, na to co myślą inni oboje kichali

ciągle wypatruję Cię w tłumie na ulicy, szukam wzrokiem w autobusie,
choćby jeden podobny uśmiech, jedno dobrotliwe spojrzenie,
móc spędzić jedno popołudnie z Tobą, bo nikt nie słuchał i nie rozumiał tak jak Ty,
nikt nie był i nie będzie mi takim oparciem, pociechą, częścią mnie,
nikt nie pokocha bezwarunkowo, nie pójdzie za mną w dym, nie odda życia,
wszystko i wszyscy w życiu zawodzą, Ty nigdy,
i tylko Twoje słowa jak mantra kołaczą mi w głowie "będzie ci źle w życiu"
czy to była przestroga?

bieg­nijmy ra­zem do sta­jen­ki, gdzie się rodzi dla nas Chrys­tus maleńki,
wstrzy­mamy od­dech w jed­nej chwi­li, gdy Dziecię przy nas zakwili,
przez życie łat­wiej mknąć nam będzie, gdy uwie­rzy­my, że jest z na­mi wszędzie,
w po­goni za ziem­ską kromką chle­ba pa­miętaj­my, że me­ta jest u bram nieba

o pasożycie bez krzty sumienia
wyrachowany na wskroś twój sposób myślenia
lecz nic ci przyjdzie z żywota takiego
jeśli zamęczysz żywiciela swego

z ekscytacją przywdziewa kolorowe sukienki,
strojna w jarzębiny korale i kasztanowe kolczyki,
z uśmiechem słonecznym we włosy wplata
nić babiego lata,

potem wpada w histeryczny płacz,
zrzuca z siebie wszystko i umiera
pod białą kołdrą zapomnienia

w słoneczny dzień,
wierny towarzysz – cień

zawsze dotrzymuje mi kroku,
raz drepcząc tuż za mną, to przodem i z boku

w pochmurne dni
zaszywa się gdzieś i śpi

lecz dopóki jestem ja, to i on przy mnie tkwi

Matko Boża gdzieś tam w niebie,
dziś przychodzę prosić Ciebie,
byś mnie wzięła pod opiekę…

Tyś jedyna mi została,
chroń bym smutku nie zaznała

Ty w ramionach tulisz dziatki,
gdy im zbraknie ziemskiej Matki…

pier­dy, be­ki, szep­ty, wdechy,
kichy, mru­ki, kaszle, śmiechy,
oto wes­tchnienia, ludzkiego istnienia...

kiedyś zasnę w ciągu dnia,
mimo słońca, gwaru miast,
zbudzi mnie tylko ciepły głos matczyny,
przeniosę się wtedy do niebiańskiej krainy

razem z Tobą odeszło łagodne słowo,
ciepły uśmiech, dobrotliwe spojrzenie,
wyrozumiałość, wielka matczyna miłość...
...i jak teraz żyć bez Ciebie?