ciepłota wiersza 36 i 6,
to jest minimum by komfortowo pleść
a jakby tak setkę osiągnąć - marzenie,
niechby tu na cytatach nastało wrzenie

ty­le się naczyniła,
raz miską, to li­teratką była,
na nic wy­siłki, staranie,
pod stołem było rozdanie

o czym śni kloszard w gwieździstą noc,
gdy zamiast koca ma gazet stos?
może o sławie, władzy, pieniądzach,
kobiecie i swoich ukrytych żądzach?
może tej nocy dom mu się przyśni,
bo czym sobie pościele tak się wyśpi

była zna­na w całym mieście,
na każdej ulicy,
jej pos­tać z ga­zet nie schodziła,
bo kloszar­dem była

w in­terne­cie się poznali,
pisząc do siebie,
szkla­ny ek­ran pokonali,

lecz ich spoj­rze­nia nigdy
nie spot­kają się chyba,
bo dzieli je, w okularach
pan­cerna szyba

był uz­na­wany, przez wszys­tkich lubiany,
dla mod­nych pa­niuś, na zamówienie,
tworzył bu­ciki - is­tne marzenie!
spełniał zachcian­ki, niejed­nej damki,
szpi­leczki, sztyb­le­ty, ko­zaczki się mienią,
by lan­so­wały się pa­nie jesienią,

lecz nie dos­trze­gał swej lu­bej nieboga
i już po fak­cie do­padła go trwoga,
wszak żona szew­ca bez butów chodziła
i tej je­sieni już nie dożyła

wszys­cy mu w kaszę dmuchali,
paszte­tem mu dogadzali,
zeb­rał obżar­stwa pokłosie
py­tany - pul­pe­cik nie w sosie?

choć brudna, nieczysta,
w różnych łapach obracana,
w dziwnych miejscach przetrzymywana,
to przez wielu nad wszystko wielbiona
mamona

wier­sz ma być krótki,
w słowie prościutki,

ry­my gładziutkie,
wer­sy zgrabniutkie,

ot, i powstała
poez­ja wspaniała!

dzi­siaj się czu­jesz jak­by żyw­cem pogrzebany,
ale jut­ro możesz na­dać czy­jemuś życiu smak

dumny profesor matematyki
dawał korepetycje dla praktyki,
i cóż z tego, że był wielce uznany,
skoro siedząc vis-a-vis studenciaka
tłumaczył wszystko do góry nogami

smarkaty z pociągającą w Katarze się spotkali, na to co myślą inni oboje kichali

pier­dy, be­ki, szep­ty, wdechy,
kichy, mru­ki, kaszle, śmiechy,
oto wes­tchnienia, ludzkiego istnienia...

do chrzanu z takim baranem,
po którym spływa wszystko jak po kaczce,
kiedy babka obok niego płacze