zielone ścieżki ufności
dogonił rdzawy październik
jesienią nie wszystko przemija,
zaczyna się nowa droga
i choć mgła niepewności ją spowija,
z tobą na horyzoncie majaczy światło nadziei

na każdej rabacie

Fijołek na plakacie,

a na objazdowej przyczepie

Ferenc Warchoła po plecach klepie

Leniart za każdym zakrętem,

też chce być Rzeszowa prezydentem

i jeszcze Braun na dokładkę

uzupełnia wyborczą zagadkę

a ja mam jedno pytanie skromne,

kto po zgaśnięciu kampanijnych fleszów,

pokaże naprawdę, że kocha nasz Rzeszów

niech ci się miłość nie kojarzy tylko z czerwienią, ogniem czy blaskiem świec
czasem jest mroźna, bielą spowita i miękkim puchem przykrywa świat
miłość też czasem zimą rozkwita, malując mrozem na szybach kwiaty,
zostawia ślady na skrzącym śniegu, łącząc ze sobą w przeręblu dwa różne światy

każdy kolejny zjadany pączek,
co gładko do buzi zsuwa się z rączek,
przełykiem wąskim przemieszcza się żwawo,
bo takie jest jego odwieczne prawo
dopiero w pasie odbywa odsiadkę,
nim dalej przewodu mięśnie gładkie,
przesuną go naprzód, już do wylotu,
razem z gazową domieszką azotu
zanim to wszystko jednak się stanie,
nastąpi ważne energii pobranie,
ażeby mózg odżywić zarazem,
by mógł się szczycić wyższym ilorazem

wolne media?
to jakaś tragikomedia
ja potrzebuję tu i teraz
lania wody wartkimi strumieniami
rozświetlania ciemnoty
mocnymi żarówkami
gazem, na prędce,
zgotowanych strawnych niusów
do licha! chyba nie mam zbyt wygórowanych zakusów?

gdy byłam mała
Tytusa pokochałam
skakał jak szalony
z komiksowej strony
choć rysunkowy, zabawny małpiszon,
lecz z człowieka miał coś on
to Papcio Chmiel takiego go stworzył
i niezwykły świat wyobraźni przed nami otworzył
pokazał wymyślne pojazdy i urządzenia,
z którymi dziś, w rzeczywistości mamy do czynienia
komiksowa absurdalność zdarzeń z błyskotliwym humorem,
była przepustką by Papcio Chmiel zawładnął nami z tym utworem
wychowywał i edukował kolejne pokolenia,
a dzisiaj już z nami Go nie ma
lecz Papciu Chmielu pamięć o Tobie zostanie na kartach komiksu
i w sercach dzieci, którym dałeś doświadczyć z Tytusem przygód stu

niezauważana, nosi po świecie,
wciąż jest więziona w bucie, skarpecie
także i ona wymaga czułości,
na niej obrócić się mogą losy ludzkości
więc zadbaj, dorośnij do niej człowiecze
niech to nie będzie twój słaby punkt Achillesie

ukochane góry przybrały postać krainy, co tylko w  baśniach,
wchodząc tu, na zaśnieżone ścieżki zapominasz o waśniach
zima w mieście w niczym nie równa temu co w górach,
tam wszyscy taplają się wciąż w pośniegowym błocie,
tutaj stąpasz po bielusieńkich chmurach,
ogarniając wzrokiem ze szczytu niemzierzone, czyste połacie

zaraz to taka duża bakteria,
co wdziera się przez uszy i dręczy człowieka
nic wtedy nie pozostaje, jak tylko czekać,
aż będzie lepiej,
choć czas ucieka
Boże chroń nas od zaraz