tusiak

za czym kolejka ta stoi?
po kaganek, kaganek oświaty
na co w kolejce tej czekasz?
na kaganiec, kaganiec ze szmaty
co kupisz, gdy dojdziesz?
mikroba, mikroba, mikrusa
co przyniesiesz do domu?
korona, korona, wirusa.

bądź jak kamień, stój wytrzymaj,
kiedyś te kamienie drgną
i polecą jak lawina
mimo nakazom
mimo nakazom
mimo nakazom

latają bąki
wśród kwiatów pięknej łąki
czuć powiew wolności

w kwarantannie
kąpiel w wannie
to namiastka jest Bałtyku,
w którym muszli jest bez liku

ja mam jedną, wielką muszlę
której szum usłyszeć muszę
kiedy podczas mej kąpieli
współdomownik z nią się dzieli,
tym co aktualnie posiada
gdy na brzegu niej przysiada

ja zaś tworzę w wannie istną rafę koralową,
wrzucam pumeks, gąbkę i myjkę kolorową
no i stać mnie jeszcze na ten luksus wielki,
że nurkuję bez maseczki podziwiając zielone kafelki
w jednej chwili znaleźć się też mogę nad Niagarą,
wsuwając nogę pod kran z wodą i unoszącą się parą

więc nie martwcie się, że dotykają was pandemiczne ograniczenia,
bo w domowym zaciszu również można realizować swe pragnienia

marzy mi się ognisko z gitarą
w odległej zielonej kniei
z rozśpiewaną wiarą,
ze skrami pełnymi nadziei,
co lecą do nieba w ciemną noc,
by spotkać się z gwiazdami,
a wszystkim, co w kręgu z błyszczącymi oczami,
ciepło ognia na skrawku ziemi daje wielką moc

pod baldachimem prześcieradła na gumce
kryje się nasza łajba,
nie mając nic prócz siebie i okrycia,
co wieczór szykujemy się do nocnego rejsu,
łajba zmienia się w tratwę albo transatlantyka,
czasem prom do zimnych Helsinek,
wtuleni w siebie dzielimy los titanica

chcę mieć spokój przy niedzielnym stole,
nie pozwolę by polityka bełtała mi w rosole
nikt nie będzie pieprzył mi za uchem,
sama potrafię doprawić swoją zupę
nie dam sobie na uszy makaronu nawijać,
pomiędzy kartoflami lubię bulion solo spijać
nie jadam też na drugie kiełbasy wyborczej,
więc szukajcie gdzie indziej jadłodajni zbiorczej

gdy wzrok masz smętnie spuszczony,
a życie się jawi jako wredna szachrajka,
uwierz, że nawet tuż przy ziemi znajdziesz kawalek nieba,
spójrz pod nogi, uśmiecha się do Ciebie niezapominajka

przygotowałam się dzisiaj na spotkanie z tobą,
lecz znowu inne światło przyświeca ci nad głową,
słucham leżąc w ciemności jak serce mi kołacze,
dzieli nas ściana z betonu, ty się bawisz, ja płaczę

więc pójdę jutro w masce przez miasto
i nikt nie zauważy, życie we mnie przygasło,
bo któż obcy miałby do dostrzec,
ni serce ni rozum nie zdołały mnie ostrzec,
zbyt poetycko chciałam malować życie,
a codzienność to wersy oparte na zgrzycie