przechylona do ziemi,
choć nieba przychyla
drobna kobieta,
a wielki człowiek
z sercem gołębim
i dłonią nieskąpą
drepcze w obejściu,
co całym jej światem,
a przy jej nodze pies z kotem,
jak siostra z bratem
i taki obraz Twój zapamiętam,
dziś na odchodne,
gdy głowę Ci głaszczę
i łzę uronię na pożegnanie,
co nieuchronne wnet w ciszy się stanie

naciągnę rzeczywistość
na jeden uśmiech więcej
kalece poluzuję,
pijącą w spodniach szelkę
powstrzymam też autobus,
na baczność stanę w drzwiach
by chromy mógł z impetem
wyruszyć w miejski świat
i przez ten jeden, drobny gest,
wielkiego nic się nie wydarzy,
człowiek kuśtyka dalej, lecz
z uśmiechem na twarzy

między wierszami
poezji wzniosłej
wkrada się odgłos
iście przyziemny

mikstura tajemna
plącze języki
wyzwala w poecie
ludzkie nawyki

wprost z trzewi
się teraz prozą ulewa
to co zazwyczaj
z serca wypływa

czarny piotruś,
nie pasuje do układanki żadnej,
nawet w wyobraźni
nie tworzy jakiejkolwiek pary,
żartowniś
gra w ciemno
nim kości zostaną rzucone

można tak tęsknić
za kimś, kto był,
za kimś, kim się
nie było,
za słowem
wypowiedzianym
i nigdy nie usłyszanym,
podwójna tęsknota
uderza w serce
cóż dziś świętować?
piękne wspomnienie
i niedoszłe pragnienie?
osierocona błąkam się
po świecie
z nieuchwytnym
słowem Matka

życie to sztuka
bez bisów
wielka improwizacja
nie brak suflerów
fałszywych podszeptów
to sztuka
nie wypaść z roli
dotrwać do końca
i złożyć głęboki ukłon

festiwal roślin
zielonych
triumf chlorofilu
w betonowej dżungli
oaza zieloności
zbliż się człowieku
możesz dostać z liścia
tlen
to więcej niż zielone
w kieszeniach

w wodach mętnych Wisłoka,
w nurcie wiosennym, leniwym,
zima odpływa jak rzeka
zabiera ze sobą złe chwile

idę wzdłuż rzeki pod prąd,
kierując twarz wprost do słońca,
i wiem, że gdy odejdę stąd
wiosna nadejdzie, bez końca

lecz póki trzymam się nurtu,
spoglądam ukradkiem na rzekę,
w jej wodach zdradliwych i zmiennych
nie zawsze znajduję pociechę

czasami wypłynie z szuwarów
biały żagiel nadziei
to jest właśnie ten monent
by zażyć pełnej kąpieli

w skulonych skrzydłach
odnaleźć lekkie pióro
wznieść się ponad wszystko,
nad niczym rozczulić
z lotu ptaka
dostrzec
niewypowiedziane słowa
i miękko sfrunąć na kartkę papieru
potem powtarzać te śmiałe loty,
zapuszczać się w światy głęboko schowane
lecz ciągle wracać
by znowu być nielotem