cóż plaża piaszczysta,
cóż morza głębia,
nic to nie cieszy,
gdy brak przy mnie męża

dlatego wolę o wodzie i chlebie,
być tuż przy Tobie, gdy jesteś w biedzie
i w hotelowym pokoju, jak w statku kabinie
płynąć wraz z Tobą nim sztorm ten nie minie

a słońce dla nas nie raz jeszcze zaświeci
bo nic prócz miłości piękniejszego na świecie

jak ospa wysyp się na twarzy,
całe nagromadzone przez lata we mnie zło,
żal jakiś, pretensje i niesprawiedliwość
od ojca, brata i świata

Boże daj pokornie i ze spokojem
znieść to wewnętrzne oczyszczenie,
uchroń od rozdrapywania ran,
by strupy przeszłości nie pozostawiły blizn

ci co mi wsparciem tu i teraz, najlepszym balsamem dla duszy ciała,
pomóż jeszcze z nową, jasną twarzą odnaleźć bliskość w najbliższych

zielone ścieżki ufności
dogonił rdzawy październik
jesienią nie wszystko przemija,
zaczyna się nowa droga
i choć mgła niepewności ją spowija,
z tobą na horyzoncie majaczy światło nadziei

na każdej rabacie

Fijołek na plakacie,

a na objazdowej przyczepie

Ferenc Warchoła po plecach klepie

Leniart za każdym zakrętem,

też chce być Rzeszowa prezydentem

i jeszcze Braun na dokładkę

uzupełnia wyborczą zagadkę

a ja mam jedno pytanie skromne,

kto po zgaśnięciu kampanijnych fleszów,

pokaże naprawdę, że kocha nasz Rzeszów

niech ci się miłość nie kojarzy tylko z czerwienią, ogniem czy blaskiem świec
czasem jest mroźna, bielą spowita i miękkim puchem przykrywa świat
miłość też czasem zimą rozkwita, malując mrozem na szybach kwiaty,
zostawia ślady na skrzącym śniegu, łącząc ze sobą w przeręblu dwa różne światy