w in­terne­cie się poznali,
pisząc do siebie,
szkla­ny ek­ran pokonali,

lecz ich spoj­rze­nia nigdy
nie spot­kają się chyba,
bo dzieli je, w okularach
pan­cerna szyba

był uz­na­wany, przez wszys­tkich lubiany,
dla mod­nych pa­niuś, na zamówienie,
tworzył bu­ciki - is­tne marzenie!
spełniał zachcian­ki, niejed­nej damki,
szpi­leczki, sztyb­le­ty, ko­zaczki się mienią,
by lan­so­wały się pa­nie jesienią,

lecz nie dos­trze­gał swej lu­bej nieboga
i już po fak­cie do­padła go trwoga,
wszak żona szew­ca bez butów chodziła
i tej je­sieni już nie dożyła

wszys­cy mu w kaszę dmuchali,
paszte­tem mu dogadzali,
zeb­rał obżar­stwa pokłosie
py­tany - pul­pe­cik nie w sosie?

leżę cho­ra, ko­cem przykryta,
po roz­pa­lonym po­liczku jeszcze gorętsza łza płynie
i próżno cze­kam Twe­go uz­dra­wiające­go dotyku,
sa­mot­ność to ta­ka straszna choroba

choć brudna, nieczysta,
w różnych łapach obracana,
w dziwnych miejscach przetrzymywana,
to przez wielu nad wszystko wielbiona
mamona

wilgotny park skrywa gorącą tajemnicę lata,
mgłą zasłaniając ślady miłości na rabatach,
tylko ognik szkarłatny zawstydzony płonie,
bo na skraju parku wyrósł ku osłonie