tusiak

ty­le się naczyniła,
raz miską, to li­teratką była,
na nic wy­siłki, staranie,
pod stołem było rozdanie

na wiosnę, jak młoda trawka
włos buj­ny wyrasta

by la­tem, przy żniwach
w kłosa go pozaplatać

je­sienią, gdy nas­taną chłody
roz­wichrzo­nym płaszczem się okryję

a zimą, zaszro­nioną ścieżkę
na głowie odkryję

o czym śni kloszard w gwieździstą noc,
gdy zamiast koca ma gazet stos?
może o sławie, władzy, pieniądzach,
kobiecie i swoich ukrytych żądzach?
może tej nocy dom mu się przyśni,
bo czym sobie pościele tak się wyśpi

była zna­na w całym mieście,
na każdej ulicy,
jej pos­tać z ga­zet nie schodziła,
bo kloszar­dem była

zno­wu w naj­większej, miej­skiej sy­pial­ni za­pano­wał święty spokój,
pod ciężki­mi kołdra­mi wszys­cy leżą równo i bez ruchu,
jeszcze przy niektórych posłaniach błys­ka lam­pka nocna
a świeży kwiat roz­tacza swą woń wśród cmen­tarnej ciszy

od­chodzę po cichu, pat­rząc jak wszys­tkie wezgłowia zwróco­ne są w stronę naj­jaśniej­szej gwiaz­dy, która za­raz zgaśnie
i wiem, że jeszcze tu wrócę