gdy wzrok masz smętnie spuszczony,
a życie się jawi jako wredna szachrajka,
uwierz, że nawet tuż przy ziemi znajdziesz kawalek nieba,
spójrz pod nogi, uśmiecha się do Ciebie niezapominajka

przygotowałam się dzisiaj na spotkanie z tobą,
lecz znowu inne światło przyświeca ci nad głową,
słucham leżąc w ciemności jak serce mi kołacze,
dzieli nas ściana z betonu, ty się bawisz, ja płaczę

więc pójdę jutro w masce przez miasto
i nikt nie zauważy, życie we mnie przygasło,
bo któż obcy miałby do dostrzec,
ni serce ni rozum nie zdołały mnie ostrzec,
zbyt poetycko chciałam malować życie,
a codzienność to wersy oparte na zgrzycie

nie obiecuj tyle,
nie mów słodkich słów,
daj odczuć przez chwilę,
że to wszystko ma sens,

uleciały już motyle,
znikła zieleń drzew,
już nie zwlekaj tyle,
na ostatnią chwilę
zostaw tylko śmierć