Trzykropek

siedzi człowiek przy stole
z białą gorączką na czole
i je pączki

zerwane wprost
z prozaicznego drzewa

ich piękno i gorycz
zdumiewa

diagnoza: człowiek zaburzony

patrzyłem często w promienne strony
lecz sam promieniowałem głównie
rozpadem osobowości

kłębiły się we mnie chmury
chodziłem spięty ponury
kilka razy straciłem kontrolę
myśli słowa działania
były niczym grzmoty wyładowania

dziś nie czekam na tęczę po burzy
chcę się napić z kałuży
i zobaczyć w niej rozpogodzenia

naszego istnienia

mój dziadek miał raka

rozrastał się w jego głowie
i doprowadził go do śmierci

dziadek był dobrym i pogodnym człowiekiem

w mojej głowie rozrasta się jego obraz
siedzącego na ławce
w słoneczny dzień
i głaszczącego kota
ułożonego na kolanach

dziadek był kimś innym wśród innych

wychowany w dominującej religii
większość swego końcowego czasu
przebywał z ludźmi z wyznania
bardzo małego jak na ten kraj

będąc z większości
stał się mniejszością
w nieliczności

kiedyś bardzo mocno kochałem
wyobrażenia
wysyłałem sygnały w próżnię
licząc na odpowiedzi
byłem w stanie wojny
przebywając większość czasu w pokoju
w tej chwili nie walczę
leżę z telefonem nad głową
naświetlając nim oczy
z szarówkami wokół zwężonych źrenic

chcemy być w centrum
czuć się ważni istotni
chcemy by wszystko
kręciło się wokół nas
być słońcem dla ludzkich planet

lecz nie mamy w sobie takiej siły
by wielkie struktury
i siebie samego w harmonii utrzymać
bez zjednoczenia z tym co w nas
i poza nami

nadchodzi dzień w którym kochać
będzie można bardziej

zniesione będą limity danych chwil

błękitny bez
krzepnącą krew przyprószy

ciało z ciałem
się zdematerializuje

ulegałem odchyleniom od normy
pod wpływem wiatru szarości

zachowywałem się niestandardowo

zapuściłem korzenie w jednym ogrodzie
choć jestem nasieniem ogrodu drugiego

w gałęziach stado ptaków
narzeka na niskie owocowanie
małą wydolność słabą produktywność

żaden z nich nie wie
że pąki mi zmroziło
przesycone urokiem
jaki miałem rzucić na świat

mimo to pragnę być w cyklu wybudzeń
fotosyntezować się i zielenić

po rozpadzie ciała mego
wniknę w coś bardziej atrakcyjnego
pójdę na spotkanie w sprawie pracy
nad samym sobą
cieszyć się będę nową
pełnofunkcjonalną głową
oddam do reperacji uczucia
tak by wejść z kimś w relacje
bez jadu w oczach i na języku
bez życia trucia

jestem niepełnozgrabnym człowiekiem
brzuch mi urósł z wiekiem
mięśnie i mózg zwiotczały
jestem w pełni niedoskonały

udaję że rozumiem
czym jest życie

tak wiele we mnie
odchyleń od stabilnego

mam w oczach belki
prosto z mostu
przerobione na ogrodzenie

w piwnicach twierdzy
uśpione istnienie

w kiepskim jesteśmy stanie
w stanie niezjednoczenia
czucia materii myślenia

pędzimy bądź trwamy w bezruchu
zapominając o duchu
który ludzi nie straszy
siedząc cicho w czaszy
przesyła impulsy sygnały
od przejrzystości
do głębi metropolii neuronów
osnutej smogiem
nieistotności