Dryfuję
Tak samo jak wtedy, gdy mnie zostawiłeś
Rozsypaną w drobny mak, będącą pyłem
Którego blade okruchy zdołałeś jeszcze rozrzucić.
Nic nie czuję
Nie ma już nas,
Dryfuję.
Jedyne, czego mi brakuje, to czas
Który mi wykradłeś,
Perfidnie, z głębi serca
A gdy upadłeś, chwyciłeś mnie
Za ostatni włos, który wyrwałeś
Dzięki temu
Wstałeś.

Przelano mnie w szklane ciało,
Szklana czaszka podtrzymuje moje oczy,
Lśniące w swej obojętności.
Wszyscy widzą blask
Moich kruchych, szklanych kości.

Nie musisz prosić o dotyk
Moich zimnych, szklanych rąk
Nie musisz u stóp moich
Kłaść szklanej róży pąk
Skostniały od samotności,

Nie musisz prosić o uśmiech
poskładany
Ze skrawków przeszłości,
Podejdź-po prostu
obejmij, śmiało
Za chwilę ciepła oddam Ci, co mi pozostało
Moje zimne,
Szklane
ciało.

I ogarek świadomości, zapalony
Śmiertelnym jękiem zapałki
Kruchej, zwyczajnej
Idealnie lekkiej,
Płonie mną.
Mym bólem,
Spojrzeniem pustych, głodnych oczu
Moim gniewem, cichym, ale zawsze
Moim niewybaczeniem.

Nienawiść i miłość są sobie tak bliskie…
Pozwól mi ugasić kilka skradzionych iskier
Nadziei.
Moje pragnienia są tak oczywiste…

Chcę tylko zniknąć
Z miłości
Do chudości
Na zawsze.

Wiersz konkursowy, przykurzony, nienagrodzony.

Boże,
Ukryłeś mnie w muszli
Niby ziarnko piasku,
Małe, uciążliwe
W którym nijak nie widać perły.
Ukryłeś mnie w cieple,
Ciszy,
Niby pąk maku
Powoli rozwijający pogniecione płatki
W miłości braku.
Ukryłeś mnie w pulsie serduszka,
Które jeszcze nie zaczęło bić,
W małych rączkach i nóżkach
Które w łóżeczku miały się wić.
Ukryłeś mnie bezpiecznie,
Z dala od zimnego świata,
Z pomysłem na człowieka,
Nie ofiarę kata.
Ukryłeś mnie niewinnego,
Bezbronnego i ufnego….
Ja nigdzie się nie wprosiłem,
Nie chciałem nic złego.
Dostałem od Ciebie, Boże, zadanie
Nieść miłość
Nieść uśmiech
Nieść uradowanie.
Chciałem je wypełnić,
Czekałem, kochałem bez liku
Tę piękną kobietę,
A ona mnie za to ukryła
W śmietniku.

Moje ciche zaniedbanie,
Bezszelestne umieranie
Było jak linka od wędki,
W odpowiednim momencie mogłam ją wyciągnąć
Teraz mogę ją tylko zerwać.

Moje ciche zaniedbanie,
Skrywane głodowanie.
Patrzę ze zdziwieniem, stojąc na brzegu
Srebrnego księżyca.
Na krawą aleję im. Utraconej Nadziei,
Myśli,
Marzeń.

Moje ciche zaniedbanie,
Rzyganie
Krwią.
Niespokojne zatroskanie,
Patrzę na Ciebie, kochanie
Widzę, jak bardzo mnie nienawidzisz.

Moje ciche zaniedbanie,
Rozrywanie szwów.
Odór zgnilizny w zakażonej ranie serca.
Myślę, że powinnam była wypruć Ci flaki
Och, mój drogi...
Zniszczę siebie, bo Ciebie moja ręka nie potrafi.