Na początek nie mów nic
tylko weź mnie za rękę
wyjmij z niej żyletkę
ale nie krzycz
nie dziś

Zabierz mnie do domu
daleko od problemów
od histerii palącej od środka
tylko nie wspominaj o tym
nie dziś

Nie mów nikomu
o psychicznym umyśle
czy chorej psychice
i nie mów, że nie ostrzegałam
jak ciężko się żyje z wariatką

Jeden kieliszek
do zatracenia,
widok szkła
nie wzbudza obrzydzenia,
Choć kolejny to już raz

Zasłaniam oczy,
przyzywam mrok,
by nie widzieć, jak się staczam
Kolejny to już raz

Póki stan błogi trwa,
nie myślę co będzie potem
Póki wszystko w duszy gra
Myślę, że jestem Bogiem
A który to już raz?

Wysoko na niebie świeci
lecz nie ogrzewa
Zimnym światłem wita
i żegna obietnicą lata
którego nadejścia nie widać
Na noc zamienia się z bratem
również nieczułym, zimnym
głuchym na błagania i groźby
człowieka z sercem jak lód
Jego nie ogrzeje już słońce
nie skąpie w ciepłych promieniach
dla niego zimne, gasnące
takie zostanie jak teraz
I nawet gdyby poleciał wysoko
wzbił się pod niebo jak Ikar
nie poczuje gorąca w skrzydłach
tylko chłód twardej ziemi
na której leży teraz

Białym kocem czarnych róż
otulony cichy płacz
pośród jęku płonących mórz
utopiony bezdenny żal
Syk węża błyszczącego złotem
język ognia smoczych płuc
i nikt nie wie co będzie potem
i nikt nie wie co będzie już
Siedem zniszczonych przez ogień kościołów
Siedem marnych kupek popiołów
i już do końca tak mamy żyć?
żyć?
Może być tak, że kiedyś się zmieni
może ktoś wstąpi z nieba do ziemi
a może to ludzie powinni się zmienić
może...nie, to za trudne, nie

4.11.2009