Idziemy dumni i sztywni
W czarnych koszulach
I białych skorpionach

Krzycząc i płacząc
Gniew, a śmierć upadłym
Głosząc prosto srebrzyste
Oblicze pana naszego

Pod okryciem mrocznym
Idziemy razem jak jeden
Mąż głosząc miłość fałszywą
Jak bracia czarciego miotu

Idziemy razem przez świat
Radości maskę wielbiąc
Jakże trafnej w tych czasach

Razem na śmierć w koszulach czarnych
I białych skorpionach krwią splamionych

W dzień pięknej i cudownej celebracji jeden z trzech ten najważniejszy uległ degradacji. Uczucia ukłucia twojego ego tak głęboko i tak ogromnie szeroko. Idealne stało się nienawiścią swojego stwórcy, a piękno spalone, dym wypuszczam, błękit okrągły, wznosi się i ginie w przestrzeni twojej samotności. Beznadziejnie naiwnej myśli, używasz zmysłów czujesz, widzisz i słyszysz i tak nie zrozumiesz, bo twój przyjaciel twoim wrogiem stał się wszechmogącym bogiem śmiejącym się ze swojej nieudolności.

wiesz nie znam cie nie wiem kim jesteś jak wyglądasz co czujesz i jakie masz usta...
to bez znaczenia bo gdy cie poznam będziesz kimś wspaniałym, moja mała bogini miłości będziesz czuła się wspaniale
a twoje usta... poruszę góry ukradnę słonce polecę na księżyc i z powrotem tylko po to zeby Cie pocałować.
jesteś wspaniała, kochana, opiekuńcza, namiętna, piękna, cudowna, delikatna, ja plone...
To co czuje do ciebie nie jestem wstanie wyrazić bo ciebie nie ma.