pozamykane niewidzialne drzwi
w oknach cukrowe kraty
przezroczyste szafki
kolor szarością
mięso jest kością
słowa nożami
jedzenie żyletkami
okruszki obiadem
powietrze czadem
łóżko koszmarem
koszmar utopią [...]

Dusza się nie rusza
Gdy boli Cię ciało
wcześniej ciagle: mało
na onkologii serc złamanych
Nie ma
Są tylko oceany bólu w oczach
(topimy się samotnie)
Nie uszlachetnia, nie uczy
Męczy, wykańcza
Pozbawia powietrza
Wciąga nas i pochałania
Do piekła na ziemi wnętrza

Jestem
kośćmi pokrytymi dziewczęcą skórą
Stoję i mówię tak jakby obok
Ale jednak wewnątrz w środku
Otoczona kratami wrzeszczę błagania o wolność
Ale nikt nie słyszy
Nawet ja i moja powłoka ukrywamy to odruchowo
Przed sobą
Udajemy przed innymi
Ale to i tak nie ma sensu
Ból udręki, niemocy, więzienia niedopasowania, strachu, samotności, inności
zamoczony w destrukcji
Siedemnastoletnie ciało płonie w ogniu
Feniks się nie odrodzi

W ręku z papierosem
tłumaczysz melancholię
to smutek cię ogarnia
że wdychasz każdy miligram
pustki, wiem, chcesz uciec
daleko, bo wszystko przytłacza
Za dużo zdarzeń
Twoją słabość widzę
i udawaną obojętność
gdy łamiesz swą kość
załamany pod złem i bezsiłą
I mięśnie już słabną
Serce się zatrzyma

Smutne oczy i nic
tak bardzo już samotni
zniszczeni nałogami
zbyt wrażliwi by oddychać
Łzy z oczu nam ciekną
strumieniami ulewą
My, zuchwali leniwcy
My, zimni egoiści
zatraceni w autodestrukcji
ślepi na świat wokół
My, domagamy się szczęścia
nie robiąc nic w zamian