Popchnij swój los
W objęcia czułego serca
Ulżyj w swej wędrówce
Podczas której nosisz płaszcz
Cierpkiej samotności
Niechże skończy się
Spacerowanie samotne
Gdy ciszę rozrywają twoje kroki
Daj się ponieść uczuciom
A być może moment wahania
Zniknie bezpowrotnie
Aby przerodzić się w miłość
Drugiego człowieka
Do ciebie

Grzech zaniedbania
Zacznie cię uwierać
Nie da spokojnie spać
Bo skazujesz jej serce
Na zapaść uczuciową
A ona przecież
Ma w sobie tyle piękna
Którym tobie w upiorne dni
Rozświetla cudowną radością
Nie rujnuj tego
Weź ją za ręce
I powiedz czule
Że jest twoim wszystkim

Uśmiechem swoim
Rozświetliła jego duszę
Dotąd serce miał rozgoryczone
Lecz kiedy trzymał ją
W swoich ramionach
Nowa nadzieja
W niego wstąpiła
Teraz szczęście
Ma dla niego
Tylko jedno znaczenie
Zamknięte w ciele naturalnej kobiecości
Wyrażone także tymi cudownymi oczami
Złaknionymi bliskości

W jesieni skrywasz się chętnie
Bo nie pyta ona niepotrzebnie
Tylko rozumie twoje potrzeby
Ukojenie dla swej duszy
Odnajdujesz w jej nastrojach
Kiedy deszcz sunie po dachach
I uderza w parapety
Wpadasz wtedy w błogostan
Rozkosz zalewa twe serce
Szczęście ci dopisuje
Czy czegoś jeszcze potrzebujesz?
Wymyśliłaś w końcu
Że gdyby jeszcze ciepłe spojrzenie
Z jego oczu teraz się przytrafiło tobie
Miałabyś już wszystko

Pośród tej szarości
Co jest tak rozrzucona
Jak jesienne liście
I tych ludzi obcych mi
Najzupełniej
Chcę znaleźć ciebie
Twoją twarz pogodną
Twój uśmiech radosny
Twoje oczy lśniące
To wszystko co sprawiałoby
Że sercu przy tobie
Ciężko byłoby utrzymać
Zakochanie na dystans

W siłę miłości
Uwikłane są dwa serca
I niechby czas liczony
W setkach
Już upłynie
To nie zatrze się
Żadne uczucie
Bo podróż dusz
Nie ma końca
I nieśmiertelność
Znowu postawi
Na swej drodze tych
Którzy kiedyś kochali
Żeby mogli spełnić pragnienie
Czułej wzajemności

Ujrzawszy ciebie
Doznałem w sercu
Uczucia błogiego
Zalała mą duszę
Fala przyjemności
Teraz myśli moje
Są ułożone
Pędzą aby dać tobie wsparcie
Chociaż pragnę i chcę być blisko
Żeby miłością
Okazać ci pełen szacunek

Nikt nie widział twoich łez
Cały ból skrywałaś w sobie
Stroniłaś od świata
Żeby nikt nie mógł
Spojrzeć ci w oczy
Bo w nich
Tkwiła rozpacz
Serce złamane w pół
Nie byłaś gotowa
Na zaufanie
Chciałaś zamieszkać
W krainie ciszy
Tam jest najlepiej
Nie ma żadnych pytań

Żeby spełnić pragnienie
Nie potrzeba wiele
Wystarczy obecność
Czuły dotyk
Słodki pocałunek
I ciepło serca
Żeby poczuć się lepiej

Potrafią parzyć zimne poranki
Bezlitosna noc umie przytłoczyć
Gdy brak ci już ciepła
I nadzieja gaśnie
Chciałabyś żeby ktoś
Ożywił twoją namiętność
Wtedy byłoby to piękne
Spotkanie z miłością
Nie na chwilę
Byle na zawsze

Piękno kobiety
Jest cudowne
Skrywa ona w sercu uczucia
Które czekają do chwili
Aż trafią na wzajemność
Wtedy będą one jeszcze smaczniejsze
Dla kogoś komu uda się
Złamać jej niedostępność
Bo wówczas odda to
Co posiada najcenniejszego
Zaufanie

Na twoją słabość
Czeka już mrok
Wtedy za dnia
Gdy słońce cieszy innych
Ty kroczysz pośród cierpienia
Cichego i upojnego
Bo nikomu ani słowa
Łzy zalewają ci duszę
Serce się dławi
Niby żyjesz
A jednak ciąży tobie
Ten niewypał
Który miał dać ci miłość
Silną eksplozję niosącą nadzieję
Odpocznij teraz trochę
Zadbaj o siebie
A potem może spróbuj
Ponownej lekcji zaufania
Tylko ostrożnie

Poszukujesz tego natchnienia
Dobrego uczucia
Dającego ci to
Czego pragniesz
Marzysz o sercu
Które cię przygarnie
Podczas burzy
Zaoferuje schronienie
I przytulanie czułe też
Myślisz o tym cały czas
Gdy leżysz w cichym pokoju
Spokojna i odprężona
Lecz dająca się uwodzić
Tej rozkosznej samotności

Pomyślę o Tobie
Gdy chłód będzie chciał
Namieszać w moim sercu
Wspomnienia tak żywe
Od pocałunków cudownych
Uratują mą duszę
Przed upadkiem
Bo grzejesz mnie
Lepiej niż słońce

Daje tobie ciepło
Pokazuje dobrą drogę
Chroni przed krzywdą wszelaką
Rozpromienia dni
W których gęste chmury
Chcą zasłonić serce
Czule przytuli
Żeby złe przegonić
Mama
To wszelka radość zebrana
W uczucia bogata
Nigdy nie krzywdź jej
Bo szacunek to podstawa
Ponieważ urodziła cię Kobieta