Opowiadania — Tomasz M.

Z oparów, będących pozostałością dawnego bólu, wyłoniła się ona. Pilnowała porządku w jego sercu. Stała się strażniczką duszy. Pielęgnowała to, co znajdowało się w środku. Była to wielka odpowiedzialność. Lecz, skoro się kocha, nie ma wtedy znaczenia skala trudności. Wszystko to staje się przyjemnością, i chce się tego ,pożądając coraz mocniej i bardziej.

Słyszałeś?
-Zapytała go mając w oczach płomienie
Nie
-Odpowiedział krótko
No to chodź
-W tym momencie jego głowa zbliżyła się do jej klatki piersiowej, gdzie jak szalone waliło serce
Teraz posłuchaj
-Tak, teraz miał pewność. To co w niej się znajdowało, krzyczało jego imię. Wyrywało się, bo kochało. I pojął, że nie może odejść. Od kogoś, kto tak pragnie miłości, a i on czuł już to samo.
Po dłuższej chwili odrzekł
-Ja ciebie też.

Moja szansa przepadła, gdy twoje serce uciekło ode mnie. Ale ja nie zapomniałem. Bo piękne chwile z tobą spędzone , stały się odpornymi na zniszczenia, fragmentami bezcennego szczęścia wtopionymi w moją duszę. I jeśli może poczujesz chęć powrotu, to pamiętaj. Nie odrzucę ciebie. Bo mimo wszystko kocham.

Dziwne targały nim emocje. Było to odczucie, które ma formę pustki. Zawiera ono w sobie jakieś niedokończenie, coś co wzmaga żal. Za czymś, albo żeby lepiej to ująć, za kimś. Niby dookoła jest porządek, myśli schludnie się prezentują, nie ma wariacji które szczują na łzy, a one z kolei gniewem obarczają duszę. Co mogło być nie tak? Pozory. One sprytnie manipulują, sprowadzają myśli na złą drogę. Gdzieś też, obok tego zgiełku, jest taki twór świadomości, który wyznaje niezależność. To ona. Ten obiekt nostalgii, wspomnień wszelakich. Pociągała za sznurki. Miała wielką władzę. Tak ogromną, że wystarczyło aby choćby cząsteczka jej odwiedziła serce, i już go miała. Nie umiał walczyć. Bo jak miał to zrobić, skoro kochał? Logika nakazywała wycofanie, ale nie mógł. Po prostu nie mógł. To była siła, którą ona reprezentowała. Był bez szans. Więc oddał się w jej ręce. I zasnął. Tuż obok niej. Był szczęśliwy.

Czym była dla niego miłość? Czymś, co stanowiło ukojenie dla smutnego serca. Osiągnięta harmonia, która pozwalała iść do przodu. Uwielbiał ją. Wszystkie słowa, ważne i będące rodzajem rzetelności, skupiały się wokół niej. Zmysły także nie protestowały. Była uosobieniem fajnej rzeczywistości, gdzie łączą siły, aby życie stało się znośne. Takim promieniem słońca na chłodne dni. Blaskiem tak silnym, że najpiękniejsza z gwiazd nie jest w stanie takiego z siebie wydobyć. Ale nie ideałem. Bo ktoś idealny nie widzi zagrożeń. I tym samym, nie dostrzega bólu innych. On też miał sporo rys na swoim charakterze. Nie szukał wrażeń, lecz stabilności. I dlatego chciał bardzo do niej. Wtedy te skazy nie byłyby tak widoczne, bo stanowiliby jedność. Najmocniejszy pomnik nie bojący się upływającego czasu. Tak będzie. Właśnie tak.

Miała ufne serce. Gotowa była w każdej chwili, aby podzielić się swoim ciepłem. Takie miała zasady. Może zbyt naiwnie pojmowała niektóre wartości i zachowania ludzi. Ale czy to była jej wina? Przecież od początku wiedziała, że ten świat nigdy nie pozwoli na łatwą drogę do odnalezienia szczęścia. Chodziło tylko o to, aby te wszelkie przeszkody, złe momenty, czy też innego rodzaju niezbyt pomyślne okoliczności, zostały zwalczone poprzez czyjąś obecność. Dla jednych to przyjaźń czysta jak zła i niepodlegająca żadnym tarciom. Miłość natomiast finalizowała wszystko. Od wzruszenia do namiętności. I tego potrzebowała. Bliźniaczej gwiazdy, która dodawała otuchy. Równie wzajemnej w pojmowaniu uczuć duszy, niby niepozornej, acz będącej solidnym wsparciem. Mogła się szybko rozczarować, bo nie ma ideałów. I przy każdej okazji, łatwo o potknięcie. Mimo to, nie wycofała się. Bo nagroda mogła być wspaniała. Kiedyś ta szczególna więź sprawić może nieskończoną radość. Pogubione słowa znajdą swój sens i połączą się, mieszkając w ich wnętrzu.

12 lipca 1944 roku, obóz koncentracyjny Auschwitz

Dzień ten zapowiadał się upalnie, co w połączeniu z otaczającą tragiczną rzeczywistością, stwarzało atmosferę nie do zniesienia. Bo jak bowiem można spokojnie znosić to, że w każdej dosłownie chwili można stracić życie? Niemcy zarządzający obozem, byli panami życia i śmierci…w dosłownym tego słowa znaczeniu. Ale, pomimo nieustająco narastającego poczucia totalnej bezsilności i braku jakiejkolwiek nadziei na zmianę losu, w obozie tym urodziło się coś, co [...]

Łzy kryją w sobie niechcianą historię. Każda drzazga wbita w serce i każde rozczarowanie, to są najwierniejsze przekaźniki tego smutku. Chciał się pozbierać. Połamane elementy spróbować poskładać. Jego opowieść była naznaczona niespotykanym smutkiem. Rana ta bardzo głęboka, odbierała mu poczucie siły. Może gdyby spotkał duszę która leczy, przyjazne serce tak samo błagające o szczęście, może wtedy by się podniósł? I ten ból by ustąpił? Gdyby mógł patrzeć tej kochającej jak on istocie prosto w oczy, i ten posmak goryczy spływający po policzkach, zamieniłby się w słodką opowieść z pocałunkami będącymi codzienną ucztą. To nadzieja go żywiła. Niby nic wielkiego, ale kto wie?