Od sennego koszmaru do świata miłości i zrozumienia prowadź mnie.

Zakochałeś się w jej oczach, duszy i sercu. Spraw, żeby ten blask nigdy nie zgasł. Bo stracisz skarb. Coś najcenniejszego.

Nad sobą masz co prawda ładne niebo, lecz prawdziwe piękno masz w sobie. Twoje serce jest tym, co wyznacza dobro. I czymś, co przeraża tych którzy tego nie czują. Bo jesteś najpiękniejsza.

Nie wstydź się czułego serca. Wstydzić powinni się ci, którzy gaszą w nim światło bez litości. Potem ktoś taki stara się udowodnić, że to z tobą jest problem. Wylecz się z toksycznych znajomości. Miejsce śmieci jest tam, gdzie wszystko jest bez wartości.

Nawet najsilniejsze serce może ucierpieć od niepozornego w istocie podmuchu złego wiatru, który nieść będzie wszystko co złe. Nic wtedy nie ochroni przed bólem. Chyba że masz człowieka obok. Kochającego. Czułego. Wyrozumiałego.

Mężczyzna też czuje. Tak się przyjęło, że musi być twardy i bezczelny. Ma on podkreślać swoją rolę przewodnią i nie ulegać słabościom. Wszelkie cechy takie jak delikatność, wrażliwość albo nawet dobre serce nie są dla niego, jak się wyrażają lepiej wiedzący. Jest to bzdura. Kochający i czuły facet jest nadzieją w tym chorym świecie. Jego miłość zawsze będzie gorąca i ten płomień nie zgaśnie. I to nie jest słabość. To jego siła.

Wielka jest dusza kobiety. Tkwi w niej poezja którą okrywają najczulsze zmysły. Pragnieniem jej jest prosta radość. Szczęścia chciałaby doznać. Nie takiego jak w książce, praktycznie idealnego. Wie doskonale, że to fikcja. Jest gotowa na tarcia, byle nie bolało za mocno. Marzy o dniach przyjemnych i nocach namiętnych. W jej oczach miłość mieszka. Więc chciałaby spełnienia. Czułości, delikatności i wrażliwości. Dotyku. Ust łakomych. I serca dobrego.

Za twoim cieniem kroczy drugi. Za twoim sercem inne podąża wytrwale. Masz ogromne i nie do opisania szczęście, bo to ktoś mocno kochający cię. Ktoś kto poświęci się dla ciebie. Musisz uważać, bo taki człowiek jest wyjątkiem. I dlatego dbaj o niego.

Kolejne skoki po emocjach. Stałaś się obojętna. Raz stan euforii występował, a potem się zapadałaś. Tak cię przywarło do muru, aż tchu ci zbrakło. Szukałaś wyjścia. Byle równowaga się odnalazła. Bo to było takie pociągające. Wejść w centrum tej beznadziejności i dać się porwać.

Marzysz o ciepłym miejscu. Pożądasz choćby i namiastki raju, byle czuć się docenioną i bezpieczną. Zapamiętaj więc. Siła jest w Tobie. Jeśli czegoś pragniesz, zrób wszystko by to osiągnąć wbrew wszystkim. Bo nikt nie może wejść w buty twojego życia. To niemożliwe.

Miłość nie jest idealna. I nigdy nie będzie. Ładnie ona wygląda gdy się o niej pisze. Każde słowo jest ważone, żeby stworzyć najlepszy efekt. A tak naprawdę jest to przyzwyczajenie. Niemniej, uczy ona szacunku i wzajemności. To jest najważniejsze. A potem? Potem jest rutyna. Ten żar buzujący w sercu ostyga, chyba że ma się zdolności mogące go podtrzymać. Czasem jednak dusza dojrzewa i człowiek traktuje opowieści o oddanej miłości jako mit. Jest w tym racja. Zalew tej słodkości potrafi namieszać w głowie. I doprowadzić do mdłości. Wszystko zależy od okoliczności. No ale po przekroczeniu tej granicy w sposobie myślenia niezmożliwością jest odstąpienie od tego. Jeden będzie próbował dalej. Drugi uczucia zamknie na wieki szczelnie.

Najbogatsze serce skrywa najstraszniejsze tajemnice. Wtedy pokazuje się tą lepszą stronę. No bo tych ran od życzliwych słów i czynów zmienionych w nóż nie wypada. Bo wstyd. Właściwie to wstydzić powinni się ci, którzy bez skrupułów je ostrzyli. Żeby jebnąć jak najmocniej. No ale czego oczekiwać od prostaków, odważnych na pokaz?

Wiesz kim jestem? Zwykłym przypadkiem. Delikatnym strumieniem płynącym swoim czasem. Wielkie wodospady, czyli ego nadmuchane bez kontroli są mocarne, lecz szybko tracą orientację. Gubią się tacy potem, gdy nie potrafią już niczym się wykazać. Próżność ich zjada. A gdy braknie im pożywienia, jedzą innych. Pożerają serce, duszę i osobowość. Ranią. A ja niczego nie wymagam. Może poza ciepłym dotykiem który sprawi, iż nie pomylę drogi.