Więc chodźmy spełnić nasz cel. Być razem. Tak brzmi sens, jeżeli wzajemność nie jest skrytym fałszem.

Za przypadkiem zawsze podąża jakiś sens. Bo można choćby przez całkowity przypadek stać się sensem czyjegoś życia.

Idąc po kolejnych stopniach, które życie stawia, trzeba tak kroczyć, aby oszczędzić sobie, w miarę możliwości bólu. Chodzi też o to, by mieć do samego siebie szacunek, gdy w momencie próby, wybraliśmy być dla kogoś oparciem. Niektórzy dają się jednak zwieść, by mieć. I mają wszystko, włącznie ze zgorzkniałym i pełnym frustracji sercem. Tutaj potrzeba refleksji, czy warto taką drogą podążać. I w imię czego. Bo tym, co powinno być traktowane jak największy skarb, jest bliskość i miłość. Nic bardziej cenniejszego nie ma. A jeśli jest, to jest to fałsz i obłuda.

Najlepszą i największą rolę, jaką można odegrać to bycie filarem czyjegoś życia. To powinien być sens wszystkiego na tym świecie.

Piękno zamknięte w kobiecym sercu, jest oznaką posiadania duszy tak obszernej i bogatej, iż nie do wyobrażenia dla kogoś, kto nie potrafi zmierzyć się z tak wymagającym wyzwaniem.

Bo w istnieniu sens wybrzmi wyraźnie tylko, jeżeli jednemu sercu drugiego braknie.

Pozerstwo jest plagą. Udawanie kogoś, kim się nie jest. Po co i w jakim celu to wszystko? Aby komuś się przypodobać? Na siłę uzyskać akceptację? To absurd. Zawsze i wszędzie trzeba być tylko sobą. Tak buduje się wiarygodność i zaufanie. Bo nikt nie będzie chciał mieć styczności z człowiekiem pozbawionym własnych cech. No ale świat rządzi się swoimi prawami. Nie liczy się to, co ma się w sercu, tylko to czym można "zaimponować", budując "siebie" na fundamentach fałszu. Więc wyrażeniem kobiety nie jest tona makijażu na twarzy lub uzyskane efekty poprawiania urody w formie operacji plastycznych, tak jak w przypadku mężczyzn, nie liczy się to, jaką siłę posiada. Najważniejsza jest autentyczność i naturalność. To wartość nadrzędna.

Nie gaś pożaru w sercu, bo stanie się ono zbyt chłodne i dla ciebie nieczułe.

Uważaj. Nieumiejętne podejście do serca grozi trwałym zranieniem. I utratą zaufania.

Człowiek to meteor. Spala się, nim dotrze do serca. I nic po nim nie zostaje. Lecz wyjątkowość polega na tym, że trafiają się piękne okazy. To tacy ludzie właśnie zdobią wnętrze. I choć często znaleźli swoje przeznaczenie gdzieś indziej, to jednak zostają w pamięci. Każda chwila, moment, i każde zarejestrowane uderzenie serca na ich widok. Tego nie da się zapomnieć. Zwłaszcza, jeżeli było to nacechowane pewną formą miłości. To już zostanie, ponieważ tego, co zostawiło silne korzenie, nie można usunąć.

Skoro skazała ciebie na piękno swojego serca, ty nie skazuj jej na łzy.

Po co tęsknisz za kimś, kto nie dowiódł, że na ciebie zasługuje? Szkoda miejsca w sercu na śmieci. Widocznie wartości posiada ktoś inny. Lepszy.

Wyobraźnia tworzy historie, które często pozostaną niespełnionymi możliwościami. Tak też rodzą się wielkie miłości. Na niby. Ile razy w takim wariancie, wszystko jest zbyt idealne? Zawsze. Bo to umysł swoim bogactwem pozwala na zabawę. I wielu ludzi żyje właśnie tak. Tworzą sobie imaginację. Nic realnego w tym nie ma, a to co powinno być normą zostaje zepchniętym w otchłań porządkiem. Zero wiarygodności. 100 procent fałszu. Tylko ból jest najprawdziwszy.

Łzy zawsze są po coś. Nie oznaczają słabości. Symbolizują wielką siłę, która trzyma równowagę wewnątrz człowieka. Noszą znamiona ogromnej dojrzałości. Czasem przychodzi moment, gdy trzeba się uwolnić. I cały smutek wylać. Ma to na celu sprawienie, żeby sercu znacząco ulżyć. Jest też tak, że ktoś doprowadza do takiego stanu, w którym ból przybiera postać ostrza, powoli tnącego duszę. Od takich złych ludzi trzeba się odgrodzić. Bo lepiej samemu znosić cierpienie tworzące się samoistnie, niż być podwójnie skrzywdzonym.

Stoisz na krawędzi, szukasz wiedzy i rozważasz, co dalej. Posłuchaj siebie. Jeżeli tylko zwątpisz, zawsze będziesz miał dylemat. A gdy ona jest tuż obok, nie twórz sztucznych podziałów. Idź za nią. Daj siebie prowadzić. Bo przy niej się nie zgubisz.