W pełni szczęścia nawet gwiazdy będą tobie śpiewać, że ona jest jedyna. Więc kochaj mocno. I co najważniejsze, szczerze.

Jesteś moim fundamentem. Życiem. Siłą. Miłością. Więc nie mogę dopuścić, abyś upadła. Bo popełniłbym błąd. Niewybaczalny dla mnie. Runąłbym wtedy w przepaść. I zbierałbym potem kawałki serca, także duszy, moknąc w deszczu twoich łez.

Nawet gwiazda kiedyś zgaśnie. Przestanie cieszyć oczy swoim pięknem. Umrze. Przepadnie. Lecz to, co mam w sercu i dotyczy ciebie, jest nadzwyczajne. Unikalne. Nieśmiertelne. Bo miłość nie przemija. Tak bardzo cię kocham....

Nie mów do niej kodem albo innym złym językiem, który będzie niezrozumiały. Mów miłością. Mów tym wszystkim, co porusza serce. Mów tak, żeby słowa wpłynęły do jej świadomości. Nigdy dość wszelakich gestów i zapewnień. Bo wtedy jak ją pocałujesz, poczujesz drżenie jej duszy. Smak jej ciała rozejdzie się po twoich zmysłach. To cudowne uczucie.

Uderzasz kobietę, bo sam jesteś słaby. Co ci zrobiły jej piękne oczy i dobre serce? Zbytnio tobie zaufały? Tak, to możliwe. Możliwe też, że jej miłość do ciebie tak bardzo nią zawładnęła, iż przestała dostrzegać kim naprawdę jesteś. Żałosnym gnojkiem, pozbawioną honoru nędzną imitacją mężczyzny. Tym właśnie jesteś. Po prostu nikim. Być może ona ci wybaczy, bo będziesz skamleć jak pies, że się poprawisz i tak dalej. Tylko w tym momencie, nie będzie oznaczać to jej słabości. Kocha ciebie i wykazuje tym samym ludzkie odruchy, o których ty nie masz najmniejszego pojęcia. Dlatego ona jest i będzie wspaniała.

Zrozumiałaś co chciał tobie powiedzieć? No tak, myśli twoje wędrowały przed siebie. I trafiłaś w ślepy zaułek. A on chciał ciebie ratować. Naprowadzić do siebie. Nie skorzystałaś. Przepadłaś....

Wsłuchaj się dokładnie, gdy ją zobaczysz. Bo czasem ominiesz jeden szczegół i przegrasz. A porażka w tym przypadku to czekająca seria bólu. To także pojawienie się uczucia, które będzie ciebie prześladować i zatruwać serce. Będzie tobie ciągle przypominać, że chyba jednak ona w tobie chciała złozyć uczuciowy depozyt... No ale źle słuchałeś, lub słuchałeś nie tego, co trzeba. Jak zadbałeś, tak dostałeś.

Rdza atakuje to, co miało być wytrwałe i silne. Moje serce też powoli zaczynało się zużywać, lecz przyszłaś. Zyskało ono lepszą moc. Nadzieja także nieśmiało zapukała. Twój uśmiech. Pocałunek. Moim wszystkim się stałaś w momencie, gdy wszystko ode mnie uciekało. Teraz dzięki tobie, jestem spokojny. Każde westchnienie jest na twoją cześć. Ta moc, która w tym sercu drzemie od teraz, należy do ciebie. KOCHANIE.

Ropływam się na samą myśl o tobie. Ta słodycz oblewa moje serce. Choć bywa też gorzko, ale to bez znaczenia, skoro twoje usta smakują obłędnie.

Na wiosnę uczucia uciekają z uwięzi. Rosną też kwiaty miłosne. Jest pięknie. I łatwo jest wtedy wpaść w objęcia czyjegoś serca.

Wiosną odżywają kolory. Rodzi się  nowa nadzieja. A ty nie zapomnij odmalować swojego serca, żeby nie było śladu po dawnych dziurach.

Wiesz. Cisza jest taka upojna. Przyjemnie jest wtedy tak odciąć się od wszystkiego, bez konieczności skupiania swoich myśli po coś. Po prostu totalny luz. Korzystając z okoliczności, wysłuchaj co serce chce tobie przekazać. Dzięki niemu zostaniesz naprowadzony na właściwy tor, gdy umysł będzie wyzwolony. I tak, od tego imienia nie uciekniesz. Ponieważ zostało ono zakodowane głęboko w twojej duszy. Nieuleczalnie.

Dusza jest szklana. To delikatny materiał, wymagający dobrego traktowania. Trzeba uważać, żeby nie doszło do uszkodzeń, bo jedna rysa, kolejna potem troska i pęka. Powoli. Boleśnie. Otwiera się wtedy serce, które pozbawione tej warstwy ochronnej, jest wyczulone na wszystko. I dalej boli. Jeszcze mocniej i ostrzej. Kawałek po kawałku, rozpada się. Można je uratować. Bliskością. Ciepłem. Czułością. Tylko wtedy można te poszarpane cząsteczki ułożyć na nowo. Aby ich moc wróciła. Drugi człowiek. To jest lekarstwo. Zobaczyć w drugich oczach, zgrabnym lustrze ukazującym inne pragnienia, nadzieję. Ulga. Wytchnienie. Spokój. Piękne uczucia.

Patrzysz jemu w oczy, lecz myśli twoje są przy innym sercu. Nie twórz samej sobie iluzji na potrzebę chwili, bo ten który ciebie naprawdę kocha, zostawił w tobie swój ślad. A ty tego nie chcesz odrzucić, ponieważ czułaś się wyjątkowo i błogo. Więc zrób ten krok i daj się ponieść uczuciom. Tym prawdziwym.

Stracony czas. Stracone uczucia. Stracony sens... Przy kimś wyjątkowym te kwestie nie istnieją. To fikcja. One uciekają od płomieni miłości, które nieuchronnie je spalą.