W kolorach serca i bieli rozumu
gnać bez zamętu, całego szumu.
Owoce słońca dojrzewając płaczą
iż są na chwile nic więcej znacząc.
Gdy wypełnienie tak wiele mówi
zbyt pewność siebie, każdego zgubi.
I nagle tętno pragnie uciekać
nie wytrzymując tak długo czekać,
znasz te zamęty i paranoje,
mówisz więc "koniec! Za bardzo się boję".
Sięgasz po owoc, zakazany przecież
jest go zbyt dużo w tak marnym świecie.

Bałem się myśli, bałem bardzo
tak było niegdyś, już dawno.
Przy liście długopis samotnie, spokój
głucha cisza zimna ślepa wokół
Umiera atrament zabija go woda
nie widzę, zatarte, zgniłe literki, szkoda.
Otępienie chwili, zabite marzenia
myśl, życie bądź śmierć i tak na przemian.
Gdzieś, może wiesz, znaleźć łatwo
wyłącznik, gasisz płomień jedyne światło.
Umarła nadzieja, spokojna - jej nie ma.
Wietrznie dziś. żalem wieje za bramą.
Gdzie była ona? Ze mną ona została tą samą,
zmienną i kruchą choć z płaczem za smutną
wiarą.
Jej szukać dziś, nie szukać - jutro
była i jest lecz bez niej nudno.

Idziesz drogą zawiłą i ciemną,
nie obchodzi Cię to, bo idziesz ze mną.
Lecz dokąd zmierzamy,
za czym tak mkniemy?
Wśród drzew w ciemności zaklętych,
i ptaków swawolnych.
Tylko gwiazdy mają swe miejsce,
na tej pustej drodze.
A gdy słońce wzejdzie spokojnie
Idziesz sama, bez śladu po mnie.

Mam klaustrofobie
w tak małym świecie
na dłoni trzymam księżyc
słońce w pudełku chowam,
gwiazdy po ścianach rozrzucam
chmurami pragnienie gaszę,
w oceanie topię łez rzeki,
wulkanem gniewy uspokajam.
Pioruny w siły dostatnie
codziennie serce ładują.
I tylko siadam czasami na lodzie
by spojrzeć w czeluść za gwiazdy
bo w świecie, mam klaustrofobie.