Zatroskany księżyc
Schował się za obłok
I łez gradobiciem
Żałośnie rzępoli po szybie
Widząc
Że zostawiłaś po sobie
Tylko zimne prześcieradło

Opuszkiem palców
Tworzę mapę Twoich ust
W rozlanym na niebie mleku

I chociaż na chwilę
Jesteś moja
Póki pierwszy promień
Rozbudzi rozmarzone źrenice

A jeśli ten raz ostatni patrzę w Twoje oczy
Niech na wieki rozbłysną
Światłem miłości odbitym
Jak księżyc
Który sam świecić nie potrafi
I słońce ma za kochanka

I niechaj mi Bóg świadkiem
Że nawet jeśli słońce wstanie
Zbyt wcześnie
Mój sen o Tobie
Nigdy nie zginie

Przyszła
Królowa zmarzniętych serc
Nieszczęśliwa
Zimna i bezwzględna
Mrożąc nawet
Ptasią miłość
Pośród koron drzew

Serce
Jak dźwięki gamy
Choć jedne klawisze
Różne melodie
Stworzyć potrafi

Muzyka: własna improwizacja😉

I znów
Zachód słońca
Bezczelnie obdarł
Mnie ze złudzeń
Że ten dzień
może trwać wiecznie

Schłodziłaś tę noc bezdusznym spojrzeniem
Chłodnym dotykiem
ciarki plecy przeszyły
Beznamiętnym pocałunkiem
Zgasiłaś ostatnie żarzące się rozbłyski nadziei

Już nie ma czym rozpalić

Pogrążony w bezkresnej ciemności księżyc
Oświetla bladym spojrzeniem
Zawieszone w gwiezdnym pyle
Dwie splątane
Nagie dusze

Niecierpliwie zbliżone do siebie na odległość muśnięcia warg
A oddalone tęsknotą na miliony lat świetlnych

Zwabiony szelestem
Traw tataraku
Podziwiam z przerażeniem
Jak wzburzone fale uderzają o brzeg rozbijając wybujałe nadzieje

Jak kamień w wodę rzucony
Niczym kotwica
Ciągnie zbłąkane myśli na dno

Balansuję pomiędzy kroplami
Na pomoście [...]

A jeśli oczy moje nie ujrzą
Pierwszych promieni słońca
I serce moje zamilknie na wieki
Zanim zostawię po sobie popioły spalonych mostów
I słowa rzucone na wiatr
Polecą w zapomnienie
Zabierz mą duszę utęsknioną
Do tych lat wspaniałych
Niechaj raz ostatni dotknie nieba
Nim pochłonie ją
Otchłań piekielna

Chcę być wodopojem
Dla Twoich spragnionych ust
Cichą oazą
Gdzie w cieniu moich ramion
Znajdziesz bezpieczne schronienie
Przycupnij tu z całym swoim taborem
Ciągniętym mozolnie za sobą
Daj odpocząć koniom umysłu
I wysłuchaj się w starą melodię
Skołatanego serca
Które przecież zawsze
Było Twoje

Zimna łza spłynęła
Słonym śladem
Po cmentarzysku wspomnień
Gasząc ostatnie przebłyski gorącego serca

I choćby słońce zgasło
Blask oczu
Patrzących z miłością
Przeprowadzi nas przez
Ciemności nocy
A Otwarte ramiona skruszą
Okowy samotności
Krępujące nasze serca

Zegar bezlitośnie odmierza
Stracone już na zawsze
Sekundy życia

Księżyc w pełni leniwie sunie się po sklepieniu
Raz po raz
Pomiędzy obłokami
Nieśmiało zagląda
Przez szparę w kotarze

Umysł się wyłączył
A serce
Nie ma sumienia