Zimna łza spłynęła
Słonym śladem
Po cmentarzysku wspomnień
Gasząc ostatnie przebłyski gorącego serca

I choćby słońce zgasło
Blask oczu
Patrzących z miłością
Przeprowadzi nas przez
Ciemności nocy
A Otwarte ramiona skruszą
Okowy samotności
Krępujące nasze serca

Zegar bezlitośnie odmierza
Stracone już na zawsze
Sekundy życia

Księżyc w pełni leniwie sunie się po sklepieniu
Raz po raz
Pomiędzy obłokami
Nieśmiało zagląda
Przez szparę w kotarze

Umysł się wyłączył
A serce
Nie ma sumienia

Oczy rozżalone
Chcą patrzeć
Dalej niż widzą

Znalazły tam tylko
Mętne spojrzenie
Nieobecnych źrenic

Póki serce mam letnie
I jeszcze szadzią nie zaszło
Z kropel łez zimnych
Miłuj

Nim popiół spalonych uczuć
Jeszcze dymi nadzieją
Miłuj

Dokąd tli się jeszcze cień
Na pogorzelisku
Niedogaszonych chęci
Miłuj

Rozpal na nowo tę pożogę
Dziewczyno z zapałkami
Zachwyć się czerwienią płomieni
Poczuj ciepło

I miłuj

Usiądź obok
Na skraju łóżka
Pochyl się niczym wierzba płacząca
Swoimi witkami
Czule opleć me serce
Niech już nie drży
Jak ta samotna osika

Zatańczmy walca
W takt stuków dzięcioła
Muskając źdźbła trawy rękami

Wsłuchani
W pieśń ptasich chórów
I w kwartet smyczkowy świerszczy

Wirujmy
Raz dotykając nieba
By za chwilę spaść do piekła

Kiedy muskasz me usta
Cichym szeptem pocałunku
Rumiane Słońce speszone
Chowa się za chmury
Oślepione lśniącym blaskiem
Twoich kochających oczu

W ciemnościach pokoju
Wszystko traci na znaczeniu
Nie ma żywej duszy
Ni iskry w spojrzeniu

Która to godzina
Wcale już nie ważne
Umysł przemęczony
Myśli nierozważne

Pora ściągnąć maskę
Anielskiego zwyrodnienia
I przyodziać prawdziwą -
Diabelskiego zniewolenia

W porę na oczy przejrzeć
To dobra porada
Nim szatański pomiot
Duszą słabą zawłada

Zasnąć więc próbuję
Lecz marny jest skutek
Kiedy całe serce
Topi czarny smutek

Zaopiekuj się mną
Jak ptakiem ze złamanym skrzydłem

A kiedy tylko sił nabiorę
Odwdzięczę się najpiękniejszą melodią
Jaką potrafię wydobyć z serca

Obmyj mnie z brudu

Chcę kochać

Czystą miłością

Romansem pachnących kwiatów jabłoni

Zroszonych łzą deszczu o świcie

Jak pług przeoraj me ciało
Na wierzch niech wyjdzie żyzna gleba

Zapikuj w niej swoje serce
Podlej czułością
I wtuleni patrzmy z radością
Jak zapuszcza we mnie
Swoje korzenie

Serce moje jak bezdomny pies
Przestraszone
Zranione
Z podkulonym ogonem

Ale z nadzieją w oczach
Szuka resztek utraconej lojalności
Wśród bezdroży
Pomiędzy obcymi

Zakochany Księżyc
Schował się smutny
Za kopułę nieba
Jakby zrozumiał
Że przegrał wielką bitwę
Ze mną
O Twoje serce

Przytul mnie mocno
W tę srebrzystą noc
Aż w kryształowej łzie
Odbije się mleczna droga
A Bóg będzie dawał znak gwiazdami
Że to właśnie Ciebie
Dla mnie stworzył