Przeszło ostatnio kilka takich dni, kiedy uleciało ze mnie zupełnie powietrze, kiedy ani śladu ochoty, energi, śmiechu nie mogłem w sobie znaleźć, kiedy wyrosła nagle na droze jakaś ciemna góra i nijak ominąć sie juz jej nie dało. Coś złego sie wydarzyło, nawarstwiały sie problemy, ktoś bardzo ważny zawiódł, ktoś inny zrobił coś potwornie głupiego i zabolało, mocno zabolało. Tylko jedna wtedy myśl- nie mam już sił. Złość, wściekłość nawet wobec wszystkich i wszystkiego. Bez cienia sił i ochoty, by w ogóle sie jeszcze starac, by coś robić, by próbować, coś łatać, naprawiać, wyjaśniać. Już przecież nie warto, już przecież nie ma sensu.
I nagle przytrafił sie wieczór, przytrafiła sie noc, kiedy pojawili sie znów ludzie, kiedy zupełnie niespodziewanie usłyszałem [...]