Uczyła się przystosowywać swoje uczucia do otaczającego ją świata. Żeby były jak kameleon. Żeby nikt nie zdołał już nigdy jej zranić.

Miał wielkie oczy i zauważał każdą szczelinę w którą mógł się wcisnąć. I wciskał się tam, wchodził niespostrzeżenie, jak złodziej. Złodziej dobrych chwil. Złodziej uczuć. Złodziej radości, smutku, wstydu, dumy. Złodziej Życia.
Więc postanowiła odnaleźć źródło światła. Jasnego i oślepiającego.
Aby jego oczy musiały być przymrużone. Aby nie widziały wszystkiego.

Zazdrość jak mały robaczek robiła tuneliki gdzieś w środku. I wyżerała całą pewność. Pewność siebie. Pewność, że będzie dobrze. Pewność, że w ogóle jakoś będzie..

Czuła się jak mała dziewczynka, która po raz pierwszy spróbowała czekolady i tak bardzo polubiła jej smak, że ciągle miała ochotę na więcej.