To nie jest pożegnanie mamo...bo nie odeszłaś...
Nadal czuję Twój dotyk, słyszę głośny śmiech.
Wciąż obok mnie jesteś, Aniołem mym stałaś się.
Kolejny dzień, kolejna noc, kolejny tydzień i miesiąc... a Ty wciąż pod niewidzialną peleryną ukrywasz się...
W myślach moich jesteś tak blisko, że prawię słyszę Twój głos.

Czas nie leczy ran, on po prostu uczy jak funkcjonować ze pożerającym serce bólem.

Mogłabym oddać swoje życie, tylko po to, aby chociaż raz zobaczyć Cię mamo znów.
Usłyszeć Twój śmiech, utulony do snu szept.
Moje wnętrze bez Ciebie jest puste, tak naprawdę moja wiara, nadzieja, chęć życia odeszła wraz z Tobą. Wokół rozsypane resztki z przyjaciół krąg, nie potrzebuje ich, nie rozumieją mnie. Mamo, wołam Cię, czy słyszysz Ty mnie(?) To od dawna we mnie głęboko jest. Wołanie Ciebie i milczenie, rozpacz i ból, którego nie widzi nikt.
Chcę krzyczeć, chce rozwalić wszystko co wokół mnie jest! Mamo, wróć… Mamo tak tęskno mi… Szukam Cię kochana mamo, dzień za dniem… Zabłądziłam…