Spojrzeć w świt tuż po zmroku
Zagiąć przestrzeń przed czasem
Spotkać obcych w swym domu
I Ciebie
Czasem

Patrzeć w te oczy zielone
W góry pójść poza lasem
Słyszeć cichy śmiech gromu
I Ciebie
Czasem

Jesteś niczym Hikaru
Nad planszą śmiejesz się basem
Lecz ja wciąż nie widzę przełomu
Jak Ciebie
Czasem

Więc marznę bosakiem na trawie
I grę moją kończę dziś pasem
Nie mówiąc nic o tym nikomu
Wciąż pragnę Ciebie.
Czasem.

Smugi wiatru
Zwroty snów
Taniec nad przepaścią
Te rzeczy
Zanim odejdę
Chcę przeżyć z Tobą
Budzisz mnie
zmywasz cień
w znikające dni
suszysz łzy
nieuronione

To Ty

Jesteś powodem.

Z nią
Myśli wspaniałe
Cisza przed burzą
Zrozumienie treści
Ta która rozumie przestrzeń
Wkrótce przyjdzie czas
By wyjść z podziemia
Z kochanką o północy.

słowa nie mieszczą myśli
co w nieuczesanej głowie
zbierają kurz na półeczkach
w kątach umysłu skłębione

Pomieścić wszystko potrafią,
uczucie, spojrzenie, marzenia
litery kaligrafują
tajemną formę zdarzenia

bo każde uczucie zgnębione
u progu trwa zapomnienia
dopóki go nie wypowiem
jest słowo warunkiem istnienia

Stój!
Nie ruszaj się!
Wysłuchaj sam
tej uwertury ciszy.
Nic nie powie nam
zgrzytliwy szum
zza okien,
gdzieś z ulicy...

Ockniesz się za dnia,
popłynie łza - [...]

Gwiazdy nade mną, ziemia pod Tobą
Jesteśmy jakby tą samą osobą.
Z poczuciem tęsknoty, w baraku ukojenia
Sucha Twa ziemia, zimna ma ziemia
Słów powiedzianych czasem zbyt wiele
Skamlemy razem - swoi przyjaciele
O tym co stratą, gdy ze sobą gracie
O tym czego chcecie, o tym co macie
Jak kto w tęsknocie przeżywa swą stratę
O tym, że miłość kończy sie szach-matem
Zapamiętajmy, ku swojej przestrodze
Żeby tych wspomnień nie pozostawiać trwodze
Nic nie trwa wiecznie, nie złapiesz wieczności
W cichym zmierzchu światła
Straty cisza
Rośnie

wstrzymane oddechy
przed utratą pionu
patrzymy sobie w oczy
nie mówiąc nikomu

rozmyte uczucia
w przed-burzowej ciszy
przekroczą granice
których nikt nie liczy

ledwie oddychamy
wyrzucamy kości
ciała dotykane
w konsekwencji złości

jestem taka w tobie
jak ty jesteś we mnie
światła przygaszone
kraniec świata blednie
...

wycieram się na pył
pod wzrokiem końca świata
jak uciec powiedz mi
gdy krew się z wodą splata

to tylko jeden szept
rozbity środkiem dnia
na głos
jest tylko kilka słów
i tylko kilka warstw
na dnie [...]

rozwiało mi się życie
jak garść jesiennych liści
w upalnym blasku lipca
składane długo w ciszy
rozbłyskiem słońca płaczę
nie wydam nawet dźwięku
gdzieś w środku się kołacze
rozległy obraz lęku

bolało gdy spadliśmy z nieba
bolało gdy dobiliśmy ziemi
boli gdy po niej stąpamy
bo ból to droga do życia

roztropnie chowamy go w sobie
przewrotnie sprawdzamy swe schowki
odwrotnie tańczymy na skraju
istotnie liczymy złe kroki

spadniemy na beton miłości
zbijemy kielichy goryczy
znajdziemy swój wyraz w rozpaczy
zginiemy, nikt nas nie policzy

Nie da się żyć bez wypadków.
Razem
Osobno
Na pewno

ma ten rodzaj nadziei
który pozwala uciekać przed śmiercią
może ma też to po co przyszła
może zdobędzie to czego pragnie
nie boi się być dźwiękiem w tle
nie marzy o pierwszych skrzypcach
zna ten rodzaj miłości
który nigdy nie pozwoli jej zniknąć
nie bój się

nie zapyta cię o powody [...]

dziwna jest ta miłość - chyba to ta druga
bez wzlotów serca, z lekkim serca drżeniem
tamta była inna, tamta była pierwsza
obdarowała oczy mi uśmiechem

kiepskie jest to życie - takie jakieś drugie
bez hartu ducha, za to ze zmęczeniem
tamto było inne, tamto było pierwsze
wtedy potrafiłam mówić z leśnym echem

inne to spojrzenie - chyba też jest drugie [...]

nadciąga
udawana samotność
krzyk serca
wezwanie kosmosu

przychodzi
głośna śmierć
po ciche życie
maluje paradoksy

odpływa
w nie-pamięć
w nie-radość
do urojonego miasta

jedna
setna
głęboka

nieważna myśl po zmroku

Rozbite światła,
noc bez snów,
skrócony oddech
płacz bez słów...
Ocieram ciszę
dłonią łez,
to ostatnia szansa
- mam jokera kier.
Postanowiłam sprostać mu
magią zawiłych, ciężkich słów.
Rozbita lampa,
koniec gry
- znów karty się sypią.

Po raz ostatni uciekam,
choć pada deszcz i sił mi brak.
Zobaczyłam w sobie człowiek,
chociaż na moich ustach...

Gdy spadnę w mrok,
nie ratuj mnie.
Może ja właśnie tego chcę?
Chcę wkroczyć w próżnię,
w niej trwać.
Jak biały kruk,
dać szukać się,
w nicości na życia [...]

Szanowna Pani,
Panie Szanowany,

chociaż mnie nie znasz
i jesteś mi nieznany
odmierzam chwile
by napisać Ci dwa słowa
"Atoli" "poniekąd"
nie jestem gotowa
na małe smuteczki
i ogromne smutki [...]