Zielony kubek rozbił się na malutkie części... Kochałam go, próbowałam go skleić, ale za każdym razem się rozpadał...Mój zielony kubek z dzieciństwa....Rozcięłam nim rękę już tyle razy, tyle razy pociekły łzy, wylała się woda...
Nawet gdy w końcu uda mi się go pozbierać i skleić mocno, już nie będzie taki sam, nie będę już go tak kochać, złość i nienawiść nie miną, może jedynie umilkną...a każde moje spojrzenie na niego będzie wielkim bólem, rany odżyją....
Więc czy nie lepiej się rozstać, wyjechać i zapomnieć? Powiedz mi, nie lepiej?

Oblana miodem droga jest tak krucha i krótka....Rozżarzona ciągnie się niemiłosiernie długo...Ale każde Twoje słowo, Twoje wsparcie sprawia, że stąpam lekko po tej oblanej miodem... Wtedy cały świat się do mnie uśmiecha i nie muszę już mówić: „Uśmiechnij się, proszę.” Wtedy czuję smak malin, zapach szczęścia, czuję Twoją obecność...Pozwalasz mi unieść się, oderwać się od zła i każdego dnia...Twoje słowo jest jak balsam dla mej duszy, jak lampa dla stóp...Bądź zawsze, nie oddalaj się, proszę...I powtarzaj: „Damy radę, zobaczysz, uda się”. Mów do mnie, śmiej się, płacz, ale bądź.. Zostań i nie odchodź... Dziękuję Ci! Bez Ciebie nie dałabym rady....