Pęsetą wyrywałam drzazgi z naszych serc.
Niedelikatnie, bo ponoć Miłość zniesie wszystko.

A bzdura.

Nawet ta najpiękniejsza z cnót ma swoje granice.

Codzień domagasz się uwagi,
Krzyczysz: "Patrzcie, tu jestem!
Upadłem, nie wstanę!
Aniele mój, podnieś mnie!"

Spróbuj kiedyś spojrzeć do tyłu,
Ujrzeć ślady porażek na piasku,
A obok odciski stóp Twojego Stróża,
I krew Zbawiciela przelana za TWOJE grzechy.

I choć raz, gdy upadniesz, nie krzycz,
Siedząc rozejrzyj się na boki.
Co ujrzysz? Swojego anioła, który gnając do ciebie w pośpiechu,
Kaleczy nogi o śmieci, które sam rzucasz mu pod stopy.

Dziwisz się teraz, dlaczego Lucyfer się zbuntował?

Twój anioł nie krzyczy z bólu,
Nie woła Cię rozkazem.
Podąża za Tobą wiernie,
Jak pies kochający okrutnego właściciela.

Co się stało? Czemu ronisz łzy?
Widzisz, jak spada z Niebios?
Och, strącili go, Upadł.
Miał już dość bycia śmieciem, kolejną zabawką
Dla Ciebie.

Dlaczego tak się boisz Miłości?
Czemu przed nią uciekasz?
Jak mysz, jesteś tchórzem.
Nigdy do końca Cię nie pojmę.
Jednak pamiętaj!
Miłość jest tym,
czego potrzebujesz aby żyć.
Bez Miłości jesteś pusty,
Sczerniały, zepsuty od środka.
Pamiętaj!
Miłość wybaczy wszystko
Przetrzyma wszystko!
Przestań więc uciekać.
Pozwól, aby ona ogarnęła Twą duszę,
Aż staniesz się czysty,
Wybielejesz niczym śnieg.
Pamiętaj!
Miłość jest tą, dla której warto żyć.
Ona jest tym,
Za co warto umrzeć.