Ukochany!
Zraniłeś mnie.
Zraniłeś moje serce,choć powtarzałam Ci,że jak znikniesz,ono pęknie na drobne kawałki.
Zraniłeś moją duszę,zagnieżdżając się w niej,a następnie wyrywając cząstkę siebie z niej.
Zraniłeś moje ciało,ukazując się przed tobą cała,zmuszając się do niegodnych w mym wieku czynów.
Zraniłeś moją pamięć,za każdym razem,gdy zamykam oczy,widzę twój uśmiech skierowany do mnie.
Zraniłeś moje oczy,one nie mogą już patrzeć na świat w tych samych barwach.
Zraniłeś moje usta,one miały Cię całować,a nie chlipiąc nawoływać twoje imię,abyś wrócił.
Zraniłeś całą mnie,bo nie mogę Cię zapomnieć i żyć dalej,ciesząc się z życia.

Nieważne ile razy powiesz-Kocham Cię.
Nieważne ile razy powiesz-Śliczna jesteś.
Nieważne ile razy powiesz-Przyjadę do Ciebie.
Nieważne ile razy powiesz-Chcę spędzić z Tobą resztę życia.
Nieważne ile razy powiesz-Pocałuj mnie.
Nieważne ile razy powiesz-Chcę być tym ostatnim.
Nieważne ile razy powiesz-Chodź do mnie.
To nic nie zmieni. Nadal będziesz nicością,w której zagłębia się moja dusza,serce.

-Nie lubię Cię.-powiedziała.
-Co?-spytał jej.
-Nie lubię Cię.-powtórzyła.
-Kochanie,wystarczy,że mnie kochasz,nie musisz mnie lubić.-odparł i szelmowsko uśmiechnął się.