- Popatrz na nich jacy są szczęśliwi.
- Tak się kochają, dwa misiaczki...
- Może i my kiedyś znajdziemy taką miłość?
Mieli tylko siebie, oboje byli samotni i trochę zagubieni, szukali prawdziwej bezinteresownej miłości.
...
Teraz ona została sama, on ją zostawił, bo znalazł tą miłość której szukał. Teraz musi sama oczekiwać kiedy przyjdzie na nią kolej. A może nigdy?
Był wieczór, siedziała sama na ławce w parku, tak jak kiedyś z nim. Podziwiała parę siedzącą kilka metrów dalej. Znała ich bardzo dobrze, ale nie chciała im przeszkadzać, bo coraz częściej stawała się problemem i przeszkodą dla innych ludzi, nie była nikomu potrzebna.
Oni za to wyglądali jak nie z tej ziemi, jakby żyli w sferze sacrum, w krainie mlekiem [...]

Choć znała go tak krótko, wiedziała że jest dla niej kimś wyjątkowym, kimś naprawdę ważnym.
Przygotowywała się do tego spotkania bardzo długo. Nieprzespana noc, szybkie śniadanie i godziny przed lustrem. Powtarzała:
- Po co ja się tak stroję? Przecież ja nie powinnam mu się podobać! To tylko przyjaźń.
Tak płynął czas do ich spotkania. Przemierzała kilometry w pociągu, patrząc niecierpliwie w okno. Wiedziała że za chwilę spotka kogoś, kogo darzy sympatią, z kim chce spędzać mnóstwo czasu.
Dzieliły ich minuty – Nie potrafiła odnaleźć go w tłumie, z niecierpliwością wypatrywała go gdzieś daleko, na końcu.... peronu. Myślała:
- To dziwne, dlaczego nie potrafię go odnaleźć? Przecież nie jest taki jak wszyscy, obiecał że przyjdzie, mówił że też tęskni...
Mijała ludzi, [...]

byli najlepszymi przyjaciółmi. Przełamała się i przyznała się że kocha go. teraz tego żałuje, nie przytuli go już, nie pocałuje, nie poczuje jego bliskości, bo On boi się. Nie chce jej dać żadnej iskry nadziei.