Nie chcę być w miejscu, gdzie jestem.
Nie chcę czuć kajdan przyziemności na przegubach.
Wznieść się niczym ptak i odlecieć stąd.
Lecz skrzydeł mi brak.

Odwrócę głowę, zamknę oczy i zapomnę.
Lecz nadal będę czuł zapach twoich perfum.
Nigdy już nie uwolnię myśli od kojarzenia Ciebie
z tą słodką wonią.

Gdziekolwiek ją poczuję, staniesz mi przed oczami,
Z tymi swoimi promiennymi uśmiechami, białych
pereł zębami, wiecznie taki sam.
Prosty, na wskroś przenikniony, tak łatwy,
Szczerością ograniczony.

Zapominam już o wszystkim, spaliłem to co było między nami
Lecz ta słodka woń wciąż przenika zgliszcza.
To jedyna rzecz, której wciąż nie potrafię zapomnieć

Sny spowite marzeniami co pod czarnych mar pierzyną
Nie zakwitną dzięcieliną.
Odejdą, odejdą, odejdą…
Odejdą herbaciane róże, złotem mieniące się loki, anielskie zwiewności.
Wszystko straci swój sens, wszystko w pogoni zgubi swój blask.
Zostanie tylko plastikowa, emalią wybielona twarz.
Spowite szczerością, okryte miernością,
Wypłowiało lico.
Nicość, nicość, nicość.

Tylko dwa pocałunki skradzione,
A me serce pozostawione w udręce.
Uciekające w kawiarni, na boki
Rozbiegane, spłoszone spojrzenie.
Ckliwe w myślach zapomnienie.
Stęchły zapach kurzu w jakimś pubie
Zagłuszony Twoimi perfumami.
Ogień co w czerwonej pompie nigdy nie zapłonął
Niebieska jak lazur ławka, na której
przysiadłeś nim na zawsze odjechałeś.
I choć chciałeś powrócić, zbyt drastycznie
wyidealizowany kochanku
znów nie podołałeś.
Jak zwykle zresztą w realnym świecie.
Pożyj chwilę jak motyl w mej wyobraźni
I szybko na zawsze przepadnij.