Spojrzałem w przód
Jasny poranek
Ktoś wszedł
Nie posłuchał skosztował
Pociemniało
Weszło więcej
Za nimi jak cienie
Zazdrość i nieprzebaczenie
A ich wciąż przybywa
Wloką za sobą
Nieprawość i kłamstwo
Ich więcej i więcej
W czarnych strojach
Niewdzięczności zdrady
Mnożą się w oczach
Dla mnie nie znajdują miejsca
Mrok spowija ziemię
Ból. Krew. Śmierć...
Spojrzałem w tył
Stworzyłem człowieka

Smutek
Płynie strumieniami
Pustka
Kto ją zapełni
Bohater
Bo bohaterem
Się jest
Na teraz
Nie na potem
Co ma
To daje
Gdy trzeba
Zostaje
Gdy trzeba
Odchodzi
Nie chcąc
Nic w zamian
Nawet uśmiechu

Zamykam oczy i skłaniam głowę
Składam moje ręce skruszone
Milczę
Wszystkie moje słowa znasz
I myśli rozumiesz
Nie wiem co mówić
Nie ma słów
By opisać co czuję
Wszystko składam przed Twoje oblicze
Wsłuchuję się
W ciszę
Twoją ciszę
Gdzie wszystko krzyczy rozgłasza wieść
Że to Ty pierwszy zniżyłeś się
Niżej niż wszystko
Wszystko co jest
Ty będąc światłem
Przyszedłeś w mrok
Ty będąc słabym
Dałeś mi moc
Ty będąc wszystkim
Nie miałeś nic
I ty umarłeś
Bym mogła żyć

Każdy dzień to cud,
którego nie jesteśmy w stanie pojąć.
Każda chwila to dar,
na który je jesteśmy w stanie zasłużyć.