Nieharmonią wdechu życia truć się
Dysonansem światów dwojga słońca ćmić
Garścią gwiazd zdrętwiałą skry lodowe gubić
Zasnąć już na zawsze by się nigdy nie obudzić

Gdzie pogasłe Raje lodem jeszcze tchną martwoty
Tam podążę by ostatkiem sił w piękno ciszy się wtopić
A szkaradą róży niegdyś pięknem mnie wabiącej
Wzgardzę sercem zbrojnym i odtrącę

Wieczny powrót duchów przeszłych jedną nocą wstrzymam
Jedną nocą więzy serca siłą porozrywam
Łzy na powrót w oczy wcisnę nienawiścią buchające
Jednej nocy z mrokiem Rajów się na zawsze złączę