Jak ostrza w serce wbite
Są łzy kochanej osoby,
Niczym rozżarzone węgle
Krzyk bólu, cierpienie.

Mordercze ręce zaciska na szyi bezsilność
Gdy patrząc na tak wielką udrękę pomóc
Nie możemy, nie potrafimy.

Możemy tylko patrzeć,
Tylko słuchać.

Bo z tylu ręce splątane węzami niemocy,
Bo usta zakneblowane ciszą,
Bo ciało jakby sparaliżowane.

Ale wystarczy po prostu być.
Usiąść obok.
Potrzymać za rękę.

Miłości nie dorówna nic innego.
Żadne uczucie, żadne doświadczenie.
Dzień w dzień raz rośnie, raz maleje,
Lecz nigdy nie gaśnie jak drewniana zapałka.
Raz wzniecony płomień trwa już przez wieki
I nawet w najgorszym deszczu nie zgaśnie.