Wyrwane z piersi dziewczyny serce,
tonie w męczącej od wieków udręce.
Myśli biegnące szybciej niż życie,
zatrą w pamięci jej Boskie oblicze,
poddadzą torturą latorośl niewinną,
zakończą życie, mgłą szarą spowiją.
Nie szczędząc niczego wyrok wydadzą
a męża przy łożu jak kata posadzą.
W dwa światy rzucony chwyci za ostrze,
rękawem zbrudzonym słone łzy otrze
i puści z rąk swoich ostrze szlachetne
lecz to nie żonie skrzydła podetnie.
Targany słowami między światami
nie zdoła ogarnąć tego myślami
i wbije to ostrze w pierś życiem tętniącą,
usłyszy tłum ludzi odę płaczącą.
Nie dziewczę ofiarą dwóch światów się stało
lecz męża bezwładne leży teraz ciało.
Własne cierpienia w ten sposób zakończył,
dwa światy zgniewane na wieki rozłączył

Słyszę jak odchodzi
jak szepce mi coś do ucha,
jak inny po nim przychodzi.
to czas, to otucha.
Jest tak monotonny,
tak wiecznie trwały.
Jest każdemu dozgonny
i nigdy nie jest zuchwały.
Ten czas to melodia
co wybija rytm życia,
płonie jak pochodnia
i nie wychodzi z ukrycia.
Jest tak tajemniczy,
tak szczery i prawy.
Ile jest w nim słodyczy?
nie zdajemy sobie z tego sprawy

Jak świetlik pędzący nocą po lesie,
jak liść, którego jesienią wiatr silny niesie,
jak rzeka rwąca u podnóża skały,
jak gwiazdy co latem z nieba spadały,
jak rosa ginąca w promieniach słońca,
jak deszcz co od dawna pada bez końca,
jak ryba na słońce rzucona bez wody,
jak słońce będące urokiem pogody,
myśli nieznane, kłębiące się w głowie,
słowa, których już nigdy nikt nie wypowie.

Rzucona na łono Matki Natury,
patrzy jak Bestia wystawia pazury.
Pada na ziemię, chowa się w trawie.
Nie widzi Jej Bestia... prawie.
Najpierw złapała dziewczynę za gardziel
i ciśnie Nią w ziemię, bardziej i bardziej,
potem pazurem wbija się w serce,
zębami szarpie ów dziewczę za ręce.
Dziewczyna umiera na łonie natury
a Bestia wyciąga z Niej swoje pazury.
Zostawia tak sępom samą padlinę
i pędzi by dopaść kolejną dziewczynę.
Serca wyrywa, odbiera Im mowy,
lecz daje Im wolność i życia sens nowy.
Gdy On Ją zapomni powstaje dziewczyna
i nowo zrodzone swe życie zaczyna.

Nad ranem już w lesie nie widać świetlika,
pędzący wraz z wiatrem liść z oczu znika,
rzeka gdzieś w końcu z morzem się złączy,
gwiazda jak zgasła tak już się nie włączy,
w południe po rosie wspomnienie zostaje,
a deszcz zawsze kiedyś padać przestaje,
ryba na słońcu zamienia się w posąg,
słońce zachodzi za nocy powłoką,
nie ma już myśli pędzących po głowie,
nie ma tych słów. Już nikt się nie dowie.

Delikatne muśnięcie...
Poczułam Twój oddech na karku.
Spojrzałam i...
Dostrzegłam Ciebie.
Odchodzisz w nieznane.
Nie...
To nie Ty.
To tylko moje senne marzenia
oddaliły się ode mnie.
Delikatne muśnięcie,
niewinny pomruk...
Spojrzałam i...
Dostrzegłam Ciebie.
Wróciłeś?
Nie...
Delikatne muśnięcie...
...To był tylko sen...