Po latach pot z czoła ocieram
tam była zabawa,pieśniami słów wytarta.
Pielgrzymka dwóch światów
tułaczy los spisany niczym szpalta.

Dziecinna zachłanność gdzieś na rozstajach
wianki plecie biciem zegara.
Wyciągnięte jeszcze ręce mrzonki kołyszą
droga po kamieniach, nie pozwala.

Jeszcze łaknę istotę otłumanienia
ślepcem będąc, nas niosę.
Zagubiony sennik uobecniań
duszą, nie ciałem piętrzy.

Twierdza bez życia
otwarte wrota udaje.
Zaglądnę choć na chwilkę
dotknąć ostatni raz serce wulgarne.

Przedmiot sprawy ziemię zasiał
kolorowym atłasem rzeczy.
Mętny wzrok, bełkot niedorzeczny
na panteonie stada zasiadają.

Setki, jak nie tysiące bóstw
wizje ludzkie głaszcze.
Biel i czerń
tutaj czy tam ?

W imię wiary śmierć krzewią [...]

Czasami brakuje słów
że można żyć, jak obraz ze snów.
Gdzieś tam życie łamało kości
a ja i tak żyję w radości.

Wszystko się jakoś układa
myślę, że i ja jakoś wam to nagradzam.
Chadzam z podniesioną głową
Ty, obok jesteś ozdobą.

Skrzydeł dodajesz po troszkę
nawet nie wiesz,że jestem Twym kłosem.
Razem horyzonty nowe odkrywamy
być może jesteśmy wspaniali.

Żyj w zdrowiu u mego boku
kobietko z niebiańskiego obłoku.
Nie bój się przyszłości
ze mną dosięgniesz radości.

Wiersz sprzed 4 lat