My, co ślepniemy od ciemności
prawie martwi udajemy, że żyjemy
Żywimy się półprawdami
wiarą, że słońce jeszcze nie zgasło
kłamstwami, że kiedyś wyjdziemy na ludzi
Pogubiliśmy części, ale nie zbieramy na nowe
Im nas mniej, tym lepiej

Kiedyś żyliśmy nadziejami na niebylejakość. Trzymaliśmy się idei, martwych słów, o których śmierci jeszcze nikt nie wiedział. Widzieliśmy jak świat się kończy, a my razem ze światem marniejemy. Kiedyś kładliśmy się przy oknie w salonie, głowa obok głowy, serce obok serca i czekaliśmy, aż słońce nas ogrzeje, roztopi sople gniewu, zniweczy nienawiść, zabierze z duszy niemoc.
Dziś nie ma już słońca. Zostało okno w salonie i dekadencka pieśń, która wybrzmiewa każdego wieczora. Został Twój cień, a mojej duszy nie ma. Błądzi gdzieś między kuchnią a przedpokojem, szukając wspomnień o Tobie.

Nie mam serca. To ten unaczyniony mięsień, który podobno jest najważniejszy w człowieku. Bo jak nie ma mięśnia to i życia nie ma, i miłości.
Nie mam miłości. To takie abstrakcyjne pojęcie, które coś znaczy, ale tak do końca to nikt nie wie co bo przecież nie wszystko człowiek może objąć rozumem.
Nie mam rozumu. Straciłam go przez miłość, która pozbawiła mnie serca.

Potrzeba mi smutnych twarzy, wiecznie złamanych serc i łzawych oczu. Potrzeba mi ludzi, którzy kochali, kochają albo już nie potrafią. Potrzeba mi tych, którzy poruszają we mnie to, dzięki czemu ten płaski świat wydaje się trochę głębszy. Potrzeba mi cierpienia, bólu mi potrzeba, miłości takiej namiętnej i Ciebie. Bo bez Ciebie to mnie nie ma.