W temacie związków nie ma chyba prawd uniwersalnych, nie ma mądrych. Jedna myśl, która powstała po obserwacji ludzi wydaje się mi mądra:
W związku nie chodzi o to by było zawsze dobrze, ale by dwoje stawało się lepszymi ludźmi niż gdyby byli osobno.

Ona miała duży biust, on sałatę,
on miał dużego, ona sałatę,
pierwsi się sobą chwalili,
drudzy trzymali w tajemnicy

Skromna kobieta to taka, która czuje się najpiękniejsza na świecie, ale pozwala innym mieć odmienne zdanie.

Każdy człowiek zaczynając życie w pewnym momencie uczy się chodzić. To nie jest łatwe, małe dziecko przez kilka miesięcy, setki razy upada, często boleśnie i wstaje próbując kolejny raz zrobić krok na swoich niezgrabnych nogach. (Np. ja podobno tak rozbiłem głowę, że przez kilkanaście lat miałem bliznę). Nie słyszałem o przypadku, by jakieś dziecko sobie odpuściło, "powiedziało mam dość".
Czemu będąc dorosłymi, silniejszymi ludźmi poddajemy się po pierwszych porażkach?

Jak na chrześcijanina moje poglądy są bardzo niekościelne, jak na kogoś spoza kościoła są dla ludzi zbyt chrześcijańskie.
Jak tu żyć?

Jeden z głównych problemów współczesnych chrześcijan, wszelkich kościołów, jest przekonanie, że Bóg kocha i ma wzgląd tylko na ich kościół i tylko na chrześcijaństwo

Najważniejszy był dla niej Bóg
Od ołtarza, po kościoła próg

Dz.Ap. 17,24-25.